تبيين مدل كارآفريني شهري در شهرهاي كلان و بزرگ ايران

Developing an Entrepreneurial Model for Mega and Big Cities in Iran

هدف: كارآفريني شهري ميتواند چالش‌هاي شهرنشيني را با استفاده از شناسايي، ارزيابي و بهره‌برداري از فرصت‌هاي شهري حل نمايد. هدف پژوهش حاضر، تبيين مدلي براي كارآفريني شهري در ايران با شناخت عوامل اثرگذار، با لحاظ نمودن اثر زمينه‌اي و اثر متغيرهاي ميانجي است. طرح پژوهش/ روش‌شناسي/ رويكرد: پژوهش از نظر ماهيت داده‌ها، آميخته است. در بخش كيفي، جامعه آماري شامل 50 شهر كلان و بزرگ ايران با جمعيت بالاي 200 هزار نفر است. داده‌ها از طريق بررسي مباني نظري استخراج شده و با تشكيل گروه كانوني از خبرگان مصاحبه كيفي انجام گرفته است. در بخش كمّي، جامعه آماري شامل مديران، معاونان، و كاركنان سازمان‌هاي دولتي، خصوصي، و مردم‌نهاد است. رويكرد اين پژوهش قياسي است و افق زماني گردآوري داده‌هاي پژوهش تك‌مقطعي بين سال‌هاي 1396 تا 1397 است. داده‌ها به وسيله پرسشنامه گردآوري شدند و به منظور طراحي مدل كمّي از سيستم استنتاج فازي بهره گرفته شد. يافته‌ها: شهر خلاق، زيست‌بوم كارآفرينانه، و شرايط توليد/ خدمات كارآفرينانه بر كارآفريني شهري اثرگذار هستند. همچنين، نقش تعديل‌گري منفي متغيرهاي تراكم شهري و مثبت پيچيدگي محيطي در رابطه بين متغيرهاي مستقل و كارآفريني شهري مشخص گرديد. نياز به اشاره است كه متغيرهاي رقابت شهري و واكنش‌گري شهري كارآفرينانه در شرايط محيطي كلان و بزرگ شهرهاي ايران در نقش ميانجي ظاهر نمي‌شوند.

Purpose: Urban entrepreneurship can deal with urbanization challenges by identifying, assessing and utilizing urban opportunities. This study aims to develop a model for urban entrepreneurship in Iran by identifying the effective factors, considering the contextual effects and role of the mediating variables. Methodology: Regarding the nature of the data, it was a mixed research. In the qualitative section, the statistical population was comprised of 50 mega and big cities with a population of over 200,000 each. Data were collected through theoretical foundations and a focus group made up of experts with whom qualitative interviews were administered. In the quantitative section, the statistical population included managers, deputies, and employees of the selected government, private and non-governmental organizations. The approach of the research was deductive and the time span of data gathering was cross-sectional from 2017 to 2018. Data were collected through questionnaires and Fuzzy conclusion system was employed to design the quantitative model. Findings: Creative city, entrepreneurial eco-system and entrepreneurial production/services conditions affect urban entrepreneurship. Moreover, the negative moderating role of urban population density variable and that of the positive environmental complexity variable in the relation between independent variables and urban entrepreneurship is explained. It is worth mentioning that the variables of urban competition and urban entrepreneurial reactionism do not play any mediating role in the environmental conditions of the Iranian mega and big cities.