اثر موضعي عصاره‌‌هاي آبي و الكلي ترياك بر ضايعات ليشمانيوز جلدي: مدل حيواني موش‌هاي بالب سي

The Effect of Topical Aqueous and Alcoholic Extracts of Opium Against Cutaneous Leishmaniasis: in Animal Model (Balb/c)

به دليل اين كه واكسن مؤثري عليه ليشمانيوز در دسترس نيست و هم‌چنين اعلام گزارش عوارض جانبي داروهاي فعلي و پيدايش مقاومت به درمان در برخي نقاط جهان، محققان به دنبال تركيباتي مؤثرتر و بدون عوارض و ارزان با تركيبات طبيعي هستند. لذا هدف از انجام اين مطالعه، تعيين و بررسي اثر موضعي عصاره‌‌هاي آبي و الكلي ترياك بر ضايعات ليشمانيوز جلدي، مدل حيواني موش‌هاي بالب سي بود. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، تعداد 30 سر موش نر بالب سي در سنين 6 تا 8 هفتگي پس از تلقيح انگل در قاعده دم موش‌ها به آماستيگوت ليشمانيا ماژور آلوده شدند. موش‌هاي آلوده به طور تصادفي به 5 گروه شش تايي تقسيم گرديدند. دو گروه گيرنده عصاره هاي آبي و الكلي 10 درصد ترياك، يك گروه گيرنده گلوكانتيم(كنترل مثبت)، يك گروه بدون درمان(گروه شاهد) و گروه ديگر با پماد اوسرين درمان شدند. قبل از شروع درمان، قطر زخم‌ها اندازه‌گيري شد. درمان به صورت مالشي و روزي يك بار به مدت دو هفته صورت گرفت. پس از پايان دوره درمان، مجدداً در صورت ابقاي زخم، قطر ضايعه اندازه‌گيري شد و با استفاده از آزمون آماري تست تي زوجي، تحليل واريانس يك طرفه و تست تعقيبي توكي، نتايج تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: آناليز آماري تفاوت معني‌داري بين گروه‌هاي تحت درمان از نظر قطر زخم را نشان داد( 05/0p <). گروه تحت درمان با گلوكانتيم، كوچكترين قطر زخم را داشتند. اندازه زخم موش‌هاي تحت درمان‌هاي ديگر با عصاره‌هاي الكلي و آبي با غلظت10 درصد و پماد اوسرين، كوچكتر از موش هاي كنترل(دريافت كننده انگل بدون درمان) بود و اين اختلاف از نظر آماري معني‌دار بود(05/0p <). نتيجه‌گيري : نتايج اين مطالعه نشان داد كه بر خلاف تأثير عصاره‌هاي آبي و الكلي ترياك بر ليشمانيا ماژور در شرايط درون تني، ميانگين اندازه زخم موش‌هاي آلوده به ليشمانيا ماژور در مقايسه با گلوكانتيم اثر كمتري را نشان داد.

Given that an effective vaccine is not available against leishmaniasis, along with the side effects of current drugs and the emergence of resistance to treatment, researchers are seeking more effective, safe and low-cost natural compounds. The aim of the present study was to evaluate the anti-leishmaniasis effect of aqueous and alcoholic extracts of opium with concentration 10% on lesion of Leismania major in BALB/c mice. Methods: In the present study, thirty male BALB/c mice, 6–8 weeks of age were injected subcutaneously in tail-base with Leismania major amastigotes. They were randomly divided into five groups (n=6 per group). Two groups (aqueous and alcoholic extracts of opium with the concentration of 10%) as experimental and three as control (Eucerin ointment, Glucantime and Control, which were infected but not treated). Treatment started when the CL lesions were appeared and continued for 14 days. The diameter of the lesion was measured and the differences in the mean lesion size were assayed by paired t-test, two-way ANOVA and tokay post-hoc tests. Findings: Statistical analysis indicated significant difference (P<0.05) between treated groups in terms of wound diameters. The group treated with glucantime had the smallest wound diameter. The wound sizes of otherwise treated mice with alcoholic and aqueous extracts with concentration 10% and eucerin ointment were smaller than those of control mice without any treatment with statistically significant (P<0.05). Conclusion: The results of the present study indicated that despite of the effect of aqueous and alcoholic extracts of opium on L. major in vivo, the mean wound size of mice infected with Leishmania major was less effective than glucantime. It is suggested that more studies be performed with the above extracts in different concentrations, along with nano carriers and in combination with other plant extracts.