بررسي رابطه ي خود كارآمدي تحصيلي و مسئوليت پذيري تحصيلي با در نظر گرفتن نقش ميانجي انگيزش دروني

مسئوليت‌پذيري از مهم‌ترين و هدفمندترين بخش تربيت آدمي است كه اثرات آن را مي‌توان در ابعاد گوناگون زندگي مشاهده كرد. در محيط آموزشي هم مسئوليت‌پذيري مي‌تواند احساس تعهد و تعامل مثبت را بالا ببرد و موجب پيشرفت تحصيلي شود. هدف پژوهش حاضر بررسي اثر واسطه‌اي انگيزه دروني در رابطه بين خودكارامدي تحصيلي و مسئوليت‌پذيري تحصيلي در دانشجويان دانشگاه تهران بوده و نمونه‌ي آماري اين پژوهش 300 نفر از دانشجويان دانشگاه تهران بود كه به شيوه‌ي نمونه‌گيري در دسترس انتخاب‌شده و به سه پرسشنامه‌ي خودكارآمدي تحصيلي (CASES) اون و فرانمن (1998) و انگيزش تحصيلي (AMS) والراند و همكاران (1993) و مسئوليت‌پذيري تحصيلي (ARS) آكباي و همكاران (2016) پاسخ دادند و داده‌هاي جمع‌آوري شد. جهت بررسي آماره‌هاي توصيفي از نرم‌افزار SPSS26 و براي مدل‌سازي معادلات ساختاري از نرم‌افزار Amos24 استفاده شد و نتايج پژوهش نشان داد كه متغير مستقل خودكارامدي تحصيلي با تأثير بر متغير ميانجي انگيزه دروني بر مسئوليت‌پذيري تحصيلي اثر معناداري دارد (0.01 p) و براي بالا بردن حس مسئوليت‌پذيري تحصيلي در دانشجويان مي‌توان با بالا بردن حس خودكارامدي تحصيلي در آن‌ها و رساندن دانشجويان به اين باور كه آن‌ها توانا هستند و مي‌توانند از عهده‌ي تكليف فردي دانشگاهي بربيايند انگيزه دروني را در آن‌ها افزايش بدهيم و با افزايش انگيزه دروني در دانشجويان حس مسئوليت‌پذيري دانشجويان بالاتر مي‌رود و با بالا رفتن اين حس در آن‌ها، مي‌توانند بهتر از عهده تكاليف دانشگاهي بربيايند.