نقش واسطه‌اي باورهاي انگيزشي در رابطۀ خودراهبري در يادگيري با كمك طلبي تحصيلي در دانش آموزان دختر دبيرستاني

كمك طلبي تحصيلي به‌عنوان يك راهبرد يادگيري عمل مي‌كند كه توانايي‌هاي روان‌شناختي و انگيزشي دانش آموزان را ارتقاء مي‌دهد. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي باورهاي انگيزشي در رابطۀ خودراهبري در يادگيري با كمك طلبي تحصيلي در دانش آموزان دختر انجام گرديد. جامعۀ آماري اين پژوهش دانش آموزان دختر دبيرستاني منطقۀ 18 شهر تهران در سال تحصيلي 1401-1400 بودند. همچنين 256 دانش آموز با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند و به پرسشنامه‌هاي خود راهبري در يادگيري (SDLQ) (فيشر و همكاران، 2001)، باورهاي انگيزشي (MSLQ) (پينتريچ و دي گروث، 1990) و كمك طلبي تحصيلي (HSQ) (ريان و پينتريچ، 1997) پاسخ دادند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش مدل يابي معادلات ساختاري با نرم‌افزار Spss 22 و Lisrel 8.8 استفاده شد. شاخص‌هاي برازش نشان‌دهندۀ برازش قابل قبول داده ها با مدل اصلاح شده بود. نتايج نشان داد كه خودراهبري در يادگيري به‌صورت مستقيم توانست كمك طلبي تحصيلي در دانش آموزان دختر را پيش بيني كند (0.01 p)، همچنين خودراهبري در يادگيري به‌صورت غيرمستقيم و باز طريق باورهاي انگيزشي نيز توانست كمك طلبي تحصيلي در دانش آموزان دختر را پيش بيني نمايد (0.01 p). از يافته‌هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت كه راهبردهاي خودراهبري در يادگيري و باورهاي انگيزشي مي توانند نقش مهمي در به‌كارگيري مهارت كمك طلبي تحصيلي در دانش آموزان داشته باشند. همچنين توجه به برنامه‌ريزي آموزشي با هدف ارتقاء اين راهبردها در راستاي درك و كنترل يادگيري، كسب تصميمات كارآمد در مواجهه با مشكلات تحصيلي و پيشرفت در فرايند يادگيري دانش آموزان حائز اهميت است.