بررسي تغييرات هويتي مادران در مواجهه با آشيانه خالي

پژوهش حاضر با رويكرد كيفي و روش پديدارشناسي توصيفي و با هدف بررسي تغييرات هويتي مادران در مواجهه با آشيانه خالي انجام شد. جامعه‌ي مورد پژوهش مادران ساكن شهر تهران با دامنه‌ي سني 45 تا 65 سال بودند كه حداقل يك سال و حداكثر 5 سال از ترك آخرين فرزندشان از منزل گذشته باشد. نمونه‌گيري به‌صورت هدفمند تا اشباع اطلاعاتي داده‌ها ادامه يافت و در نهايت 11 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از مصاحبه نيمه ساختاريافته استفاده شد و تحليل داده‌ها با روش تحليل مضمون صورت گرفت. يافته‌هاي حاصل از پژوهش شامل 3 مضمون اصلي و 20 مضمون فرعي است. مضامين به دست آمده عبارت‌اند از: مسائل مربوط به فرزندان (تغيير فضاي خانه، نگراني براي آينده فرزندان، استقلال فرزندان)، پيامدهاي منفي در زندگي مادران (حس پيري، تنهايي، حس خلأ، دل‌تنگي، سردرگمي، بي‌هويتي، بي‌حوصلگي و افسردگي، از دست رفتن استقلال)، پيامدهاي مثبت در زندگي مادران (افزايش خودمراقبتي، افزايش حمايت همسر و حس نزديكي، خودسازي، افزايش روابط اجتماعي، افزايش اوقات فراغت و تفريح، پيشرفت شخصي، مثبت نگري، بهبود رابطه جنسي، كم شدن مسئوليت در قبال فرزندان). نتايج نشان داد كه تعداد بيشتري از شركت‌كنندگان رفتن فرزندان از منزل را رويدادي مثبت در نظر گرفتند و حمايت‌هاي همسر بعد از رفتن فرزندان عامل مهم و تأثيرگذار در عملكرد مثبت مادران در دوران آشيانه خالي است.