اثربخشي درمان روان‌پويشي كوتاه مدت بر ابرازگري هيجان و تمايز يافتگي زنان خيانت ديده

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان روان پويشي كوتاه مدت بر ابرازگري هيجان و تمايزيافتگي زنان خيانت ديده انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمامي زنان خيانت ديده مراجعه كننده به مراكز مشاوره و خدمات روانشناختي شهر تهران در نيمه دوم سال 1399 بودند كه با روش نمونه گيري در دسترس تعداد 40 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و به صورت تصادفي در دو گروه 20 نفري آزمايش و در انتظار درمان جايگزين شدند. گروه آزمايش 9 جلسه 75 دقيقه اي تحت درمان روان پويشي كوتاه مدت قرار گرفتند و گروه در انتظار درمان در ليست انتظار ماندند. ابزارهاي مورد استفاده شامل پرسشنامه هاي ابرازگري هيجاني (EEQ) (كينگ و امونز، 1990) و تمايزيافتگي (DSI) (اسكورن و فريدلندر، 2003) بود كه در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزيه ‌و تحليل داده ها از طريق نرم‌افزار SPSS22 و با آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره (مانكوا) انجام گرفت. يافته ها نشان داد درمان روان پويشي كوتاه مدت موجب افزايش ابرازگري هيجان (و مولفه هاي آن) (0.01 p) و تمايز يافتگي (و مولفه هاي آن) (0.01 p) در زنان خيانت ديده شد. اين نتايج مي تواند تلويحات آموزشي و درماني مناسبي براي درمانگران و نيز زنان خيانت ديده به منظور كاهش مشكلات ناشي از اين معضل فراهم نمايد.