اثربخشي طرحوراه درماني بر مهارت هاي فراشناختي و احساس تنهايي و تحمل ناكامي دانشجويان دانشگاه اسلامشهر

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثر بخشي طرحوراه درماني بر مهارت هاي فراشناختي و احساس تنهايي و تحمل ناكامي دانشجويان دانشگاه اسلامشهر انجام شد. روش پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمونپس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري را دانشجويان خوابگاهي دختر و پسر دانشگاه آزاد اسلامشهر در سال تحصيلي 98-1397 تشكيل دادند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر بود كه به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب و به طور تصادفي در گروه هاي آزمايش و گواه تقسيم شدند. ابزار جمع آوري اطلاعات شامل پرسشنامه ي حالت فراشناختي (MQ) انيل و عابدي (1996)، پرسشنامه احساس تنهايي (LQ) راسل (1996) و پرسشنامه تحمل ناكامي (FDQ) هارينگتون (2005) بود. گروه آزمايش 10 جلسه هفتگي به مدت 90 دقيقه تحت طرحوار درماني قرار گرفت ولي گروه گواه هيچ گونه مداخله اي دريافت نكرد. داده ها با روش تحليل كواريانس چند متغيره تحليل شد. نتايج پژوهش نشان داد اثر بخشي طرحواره درماني موجب افزايش مهارت هاي فراشناختي (0.001=p) و بهبود تحمل ناكامي (0.001=p) و كاهش حس تنهايي (0.001=p) در دانشجويان مي شود. با توجه به نتايج تحقيق مي توان نتيجه گرفت كه طرحواره درماني به ‌عنوان يك مداخله در بهبود مهارت هاي شناختي، تحمل ناكامي و حس تنهايي در دانشجويان از اثر بخشي لازم برخوردار است.