رابطه آسيب‌پذيري ادراك‌شده نسبت به بيماري مسري و تجربه علائم استرس پس از سانحه با نقش ميانجي تنظيم شناختي هيجان در كادر درمان بيماران مبتلا به كوويد-19

در زمان همه‌گيري كوويد19، سلامت رواني پرستاران و كاركنان بخش‌هاي مرتبط با بيماران بسيار حائز اهميت است. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش واسطه‌اي تنظيم شناختي هيجان در رابطه آسيب‌پذيري ادراك‌شده نسبت به بيماري مسري و تجربه علائم استرس پس از سانحه در كادر درمان بيماران مبتلا به كوويد19 است. پژوهش حاضر جزء پژوهش‌هاي بنيادين و از لحاظ روش توصيفيهمبستگي است. جامعه پژوهش را كليه كادر درمان بيماران مبتلا به كوويد19 شاغل در بيمارستان‌هاي شهر تهران در ماه‌هاي خرداد و تير سال 1400 تشكيل دادند كه از بين آن‌ها به‌صورت در دسترس 677 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل مقياس اختلال استرس پس از سانحه مي‌سي‌سي‌پي (MCCP: كين و همكاران، 1988)، پرسشنامه آسيب‌پذيري ادراك‌شده نسبت به بيماري مسري (PVDQ: دانكن و همكاران، 2009) و پرسشنامه تنظيم شناختي هيجان (CERQ: گارنفسكي و همكاران، 2002) بود. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از روش تحليل معادلات ساختاري به‌وسيله نرم‌افزارهاي Amos نسخه 24 و SPSS نسخه 22 انجام شد. يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه مدل از برازش مطلوبي برخوردار مي باشد، آسيب‌پذيري ادراك‌شده بر تجربه علائم PTSD اثر معناداري ندارد، ولي تنظيم شناختي هيجان مثبت بر PTSD اثر معنادار منفي و تنظيم شناختي هيجان منفي بر PTSD اثر معنادار مثبت دارد (0.001 ρ). علاوه‌بر اين، نقش واسطه‌اي تنظيم شناختي هيجان در رابطه آسيب‌پذيري ادراك‌شده و PTSD معنادار بود (0.001 ρ). مي‌توان نتيجه گرفت كه آسيب‌پذيري ادراك‌شده به‌واسطه راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان مي‌تواند زمينه تجربه علائم اختلال استرس پس از سانحه باشد.