مقايسه اثربخشي روان درماني كوتاه مدت راه حل محور و طرحواره درماني بر تحمل آشفتگي و تحمل ناپذيري بلاتكليفي در زنان مبتلا به پراشتهايي رواني

هدف اين پژوهش مقايسه اثربخشي روان درماني كوتاه‌مدت راه‌حل محور و طرح‌واره درماني بر تحمل آشفتگي و تحمل‌ناپذيري بلاتكليفي در زنان مبتلا به پراشتهايي رواني بود. اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون، پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه بيماران مبتلا به اختلال پراشتهايي عصبي در شهر كرج در سال 1401 1400 بود. نمونه آماري شامل 45 نفر از اين زنان بود كه به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس، به‌طور تصادفي 15 نفر در گروه انتظار درمان و 30 نفر در دو گروه آزمايش (هر گروه 15 نفر) جايگزين گرديدند. گروه اول روان‌درماني كوتاه‌مدت راه‌حل مبتني بر الگوي دشازر؛ گروه دوم طرح‌واره درماني مبتني بر الگوي يانگ و همكاران را به ترتيب طي 8 و 10 جلسه 90 دقيقه اي دريافت كردند. داده ها با استفاده از مقياس تحمل‌ناپذيري بلاتكليفي فريستون (IUS) (1994) و مقياس خودسنجي سيمونز و گاهر (2005) (DTS) جمع آوري شد. ا داده‌هاي پژوهش، به روش تحليل واريانس آميخته (با اندازه گيري مكرر) مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد كه روان‌درماني كوتاه‌مدت راه‌حل محور و طرح‌واره درماني بر تحمل آشفتگي و تحمل‌ناپذيري بلاتكليفي زنان مبتلابه پراشتهايي رواني اثربخش بوده هستند (0.05 P)، اما ابا توجه به نتيجه به‌دست‌آمده از آزمون بونفروني هيچ تفاوتي در اثربخشي اين دو در افزايش تحمل آشفتگي و كاهش تحمل‌ناپذيري بلاتكليفي مشاهده نشد (0.05 p) نتيجه گيري مي شود اين دو مداخله تاحد زيادي توانستند تحمل آشفتگي و تحمل‌پذيري بلاتكليفي را افزايش دهند و از اين‌رو مي توانند در درمان مبتلايان به پراشتهايي رواني استفاده شوند.