اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر فرسودگي و انگيزش شغلي كاركنان سازمان تامين اجتماعي

مسائل شغلي از موضوع هاي مهم و بنيادين امروزه جوامـع هسـتند. گسـترش شهرنشـيني، توسعه صـنعت، جهـاني شـدن، رقابت اقتصادي و عواملي مانند آنها شـغل را به يك مسأله اساسي در زندگي انسان امروزي تبديل كرده است. هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر فرسودگي و انگيزش شغلي كاركنان سازمان تأمين اجتماعي بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش هاي كاربردي و از لحاظ روش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون و گروه كنترل است. جامعۀ پژوهش را كليه كاركنان مرد و زن شاغل در سازمان تأمين اجتماعي شهر تهران در سال 1400 1399 تشكيل دادند كه از بين آنها به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي 60 نفر به صورت تصادفي در دو گروه آزمايشي و گواه (هر گروه 30 شركت كننده) قرار گرفتند. ابزار پژوهش حاضر شامل پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش و همكاران (MBI) (1981) و انگيزش شغلي هاكمن الدهام (MPS) (1975) بود. مداخله آموزش پذيرش و تعهد طي 9 جلسه 90 دقيقه اي و هفته اي يكبار انجام شد؛ اما گروه گواه هيچ مداخله اي را دريافت نكردند. داده هاي پژوهش، به روش تحليل كوواريانس چند متغيره مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها نشان داد آموزش پذيرش و تعهد بر فرسودگي و انگيزش تحصيلي موثر است (0.05 P). از يافته هاي فوق مي توان نتيجه گرفت كه آموزش گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش فرسودگي و افزايش انگيزش شغلي كاركنان سازمان تأمين اجتماعي موثر است.