پيش‌بيني شدت نشانگان وسواسي- جبري براساس تجارب تروماتيك دوران كودكي: نقش ميانجي‌گري شرم

هدف از انجام پژوهش حاضر پيش‌بيني شدت نشانگان وسواسي جبري براساس تجارب تروماتيك دوران كودكي از طريق نقش ميانجي‌گري شرم بود. طرح كلي پژوهش حاضر توصيفي همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش، كليه بزرگ‌سالان 18 تا 50 ساله ساكن شهر مشهد در سال 1400 بودند كه دسترسي مناسبي به اينترنت و فضاي مجازي داشتند. از اين ميان، 340 نفر به روش در دسترس به ‌عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از مقياس‌هاي وسواس يل براون (1989YBOCS)، تجارب تروماتيك دوران كودكي برنستاين و همكاران (2003CTQ) و شرم دروني‌شده كوك (1993ISS) جمع‌آوري گرديد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از روش مدل‌يابي‌ معادلات ساختاري از طريق نرم‌افزار SPSS نسخه 26 و AMOS نسخه 24 انجام شد. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه بين تجارب تروماتيك دوران كودكي و شرم با شدت نشانگان وسواسيجبري همبستگي معناداري (0.01 P) وجود دارد. همچنين نتايج مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان داد كه مدل پژوهش حاضر از برازش خوبي برخوردار بوده و نقش ميانجي‌گري شرم در رابطه تجارب تروماتيك دوران كودكي با شدت نشانگان وسواسيجبري (3 2^χ/df le و سطح معناداري 0.001) معنادار بود. براساس يافته‌هاي اين پژوهش، تجارب تروماتيك دوران كودكي مي‌توانند از طريق تعامل با شرم، شدت نشانگان وسواسي جبري را پيش‌بيني كرده و در آن نقش داشته باشد.