تعامل پليس با اورژانس اجتماعي در مداخله بحران پس از بزه ديدگي

زمينه و هدف: پيشگيري از تكرار بزه‌ديدگي به عنوان بخشي از پيشگيري اجتماعي مي‌باشد كه از لحاظ باليني درمان‌كننده است. اين پژوهش با هدف تمركز بر پليس و اورژانس اجتماعي، نقش تعاملي مداخله در بحران پس از بزه‌ديدگي را بررسي و ارائه مي‌نمايد.روش: اين پژوهش كمي از لحاظ نوع توصيفي پيمايشي و به لحاظ هدف، كاربردي مي‌باشد. جامعه آماري مطابق جدول مورگان، 150 نفر از كاركنان و نخبگان پليس و كارشناسان اورژانس اجتماعي است كه با استفاده از پرسشنامه بر اساس طيف پنج گزينه‌اي ليكرت انجام شده است. به جهت آزمون پايايي ابزار اندازه‌گيري پرسشنامه‌ها از «آماره آلفاي كرونباخ» و به منظور آزمون روايي محتوايي، نظر نخبگان مرتبط مبنا قرار گرفته است.يافته‌ها و نتايج: يافته نشان مي‌دهد كه تعامل پليس با اورژانس اجتماعي در اعزام سريع واحدها با تاثير 325/.، همراهي با بزه‌ديدگان و كاهش آسيب با تاثير 278/.، حل بحران با تاثير 267/.، تأسيس كلينيك بزه‌ديدگي با تاثير 213/. و آموزش بزه‌ديدگان با تاثير 193/. به عنوان يك نتيجه مثبت و معناداري به ترتيب بر متغير پاسخ (مداخله در بحران پس از بزه‌ديدگي) مؤثر هستند. براي حمايت واقعي و بايسته از بزه‌ديدگان بعضي از جرائم كه نياز به مداخله فوري دارند، اين پليس است كه از طريق تعامل با اورژانس اجتماعي در چارچوب يك سياست جنايي مشاركتي بزه‌ديده‌مدار نسبت به رفع نياز و خواسته فوري ناشي از بزه‌ديدگي اقدام مي‌نمايد.