نقد اسطوره شناختي مرگ در كتاب مرگ بالاي درخت سيب

در طول تاريخِ انديشه‌ي اسطوره‌اي بشر، شاهد اساطير جهان‌شمول بسياري هستيم. اساطيري مانند مرگ، آفرينش و نخستين انسان. فارغ از اينكه خواستگاه اين اساطير مشترك كجا است، اين قبيل اسطوره‌ها كاركردهاي مشابهي با يكديگر دارند. براي مثال، مرگ در بسياري از اساطير، حاصل گناه يا دشمني بوده است يا انسان‌ها با وجود آنكه تمايل بسياري به جاودانگي داشته‌اند، به‌سبب گناه خويش، نفرين اهريمن يا دشمني خدايان، مي‌ميرند. بنابراين مرگ در بيشتر مواقع براي انسان هراس‌آور بوده است. مرگ به‌‌عنوان يكي از مهم‌ترين اضطراب‌هاي بشري، شكل‌هاي گوناگوني به خود مي‌گيرد. كاترين شارر در كتابش نمونه‌اي از اين اضطراب‌ها كه همانا ترس از نابودي است را به كمك متن و تصوير به نمايش درآورده است. در كتاب مرگ بالاي درخت سيب با درنظرگرفتن اشتراكات ميان اساطير در چهره‌ي مرگ، سعي شده است نگاه متفاوتي به مرگ و زندگي ارائه شود. مرگ در اين كتاب حاصل گناه و دشمني نيست، بلكه بخشي از زندگي است. در واقع مرگ، خود زندگي است تاجايي‌كه زندگي بدون مرگ و مرگ بدون زندگي، معنايي ندارد. مرگ در اين كتاب دوشادوش زندگي ايستاده است. پژوهش حاضر با روش توصيفي‌تحليلي انجام شده و در آن سعي كرده‌ايم تا چگونگي بازنمايي مرگ را در متن و تصويرِ كتاب مرگ بالاي درخت سيب بررسي كرده و خاطرنشان كنيم كه جلوه‌ي رعب‌آور مرگ، تنها يك نمود از هزاران جلوه‌ي ديگر آن است.