پيش‌بيني آورد با روش‌هاي برنامه‌ريزي بيان ژن و وايازي درخت تصميم با ديدگاه تغيير اقليم در آبخيز كنگاور استان كرمانشاه

تغيير اقليم، گرم‌تر شدن زمين، و مديريت نامناسب اندوخته‌هاي آب از جمله دشواري‌هايي است كه موجب نگراني جامعه‌ي بشري به‌ويژه در مديريت آبخيزها شده‌ ‌‌‌‌‌است. محققان و مهندسان براي جلوگيري از هدر‌رفت، و بهينه‌سازي اندوخته‌هاي آب در اين حوزه‌ها اقليم را پيش‌بيني مي‌كنند. در اين پژوهش ايستگاه آران در آبخيز كنگاور براي ارزيابي تغيير بارش، دما، و آورد در آينده با در نظر‌گرفتن حالت‌هاي ممكن اقليمي گزارش پنجم (CMIP5) در نظر گرفته ‌شده‌ است. با دردست داشتن اطلاعات مشاهده‌يي در 33 سال از 1983 تا 2015 از روش‌هاي برنامه‌ريزي بيان ژن و درخت تصميم براي آموزش، آزمون، و پيش‌بيني داده‌ها بهره گرفته شد. از ميان مدل‌هاي گوناگون اقليمي مدل Fgoalsg2 به دليل مشابهت بيش‌تر ويژگي‌هاي آماري داده‌هاي تاريخي با داده‌هاي بارش و دماي منطقه براي پيش‌بيني در دوره‌ي‌ 2052 2020 برگزيده ‌شد. از حالت ممكن Rcp2.6 حالت خوش‌بينانه، و روش ريزمقياس‌گرداني عامل‌هاي تغيير، و ورودي‌هاي مدل‌ GEP و نرم‌افزارORANGE  براي پيش‌بيني ويژگي آورد در آينده بهره‌‌‌ گرفته ‌شد. بيشينه‌ي دماي ماهانه به °C 31/18 مي‌رسد. بيشينه‌ي ميانگين بارش ماهانه در دوره‌ي آينده نسبت به دوره‌ي پايه حدود 4 % افزايش خواهد يافت، و به 169/51 ميلي‌متر مي‌رسد. مقدار ميانگين سالانه‌ي درازمدت بارش از 423/39 ميلي‌متر به 427/ 15 ميلي‌متر افزايش خواهد يافت. ضريب هم‌بستگي براي داده‌هاي آزمون در روش برنامه‌ريزي بيان ژن 0/70 بود و مقدار ميانگين آورد از m3/s 3/33 به  m3/s 3/14 تغيير مي‌كند، كه نشان مي‌دهد 71/5 % كاهش خواهد يافت. در روش وايازي درخت تصميم ضريب هم‌بستگي 0/995 بود و ميانگين آورد 10/3 % افزايش خواهد يافت و به 3/69 متر مكعب بر ثانيه خواهد رسيد.