بررسي كمي و كيفي جنگل شهري مناطق يك و پنج شهر تهران

زمينه و هدف : از مؤلفه هاي مهم در رسيدن به پايداري شهري داشتن محيط زيست سالم، مطلوب و دسترسي به فضاي سبز كافي است. جنگل هاي شهري بهترين عملكرد را ميان فضاهاي سبز در نقش هاي گوناگون ايفا مي كنند، بررسي جنگل هاي شهري يكي از راهكارهاي مهم براي حل بسياري از معضلات زيست محيطي است. هدف اصلي تحقيق داشتن اطلاعات دقيق از ساختار فضاي سبز به منظور حفاظت و توسعه فضاي سبز است.روش بررسي: اين پژوهش به بررسي وضعيت كمي و كيفي و مقايسه دو منطقه از شهر تهران با هدف كسب اطلاعات براي حفاظت و توسعه بهينه فضاي سبز مي پردازد.به اين منظور تعداد 83 درخت قطعه نمونه در دو منطقه به روش سيستماتيك تصادفي آماربرداري شدند. در درون كرت ها برخي مشخصه هاي رويش درخت  ها اندازه گيري شدند و سپس شاخص‌هاي توصيفي، جداول توافقي آزمون‌هاي آماري براي بررسي و مقايسه كميت و كيفيت درختان مورد استفاده قرار گرفتند. داده هاي اين تحقيق در سال 1397 جمع آوري شده اند.يافته ها: نتايج بيانگر وجود تفاوت معني دار در تاج پوشش جنگل هاي شهري دو منطقه است و در ساير مشخصه ها تفاوت معني داري مشاهده نشد. نتايج نشان داد كه گونه چنار (Platanus orientalis)داراي بيشترين فراواني در دو منطقه است. بين مشخصه هاي اندازه گيري شده درصد تاج پوشش دو منطقه تفاوت معني داري را نشان داد. بين مشخصه شيب قطعه نمونه ها با ارتفاع، قطربرابرسينه، قطر بن، تعداد پايه در قطعه نمونه و تعداد پاجوش درخت  ها رابطه مثبت و معني داري وجود دارد.بحث و نتيجه گيري:  علي رغم عدم تفاوت معني دار در  ميانگين شادابي گونه هاي دو منطقه، نتايج نشان داد بالاترين ميزان شادابي گونه ها در منطقه يك مربوط به بلوط (Quercus macranthera)، توت سفيد (Morus alba)و تبريزي ( Populus nigra) و در منطقه پنج مربوط به اقاقيا (Robiniap pseudoacacia)و آيلان (Ailanthus altissima) بوده است. بنابراين گونه هاي ذكر شده براي توسعه جنگل هاي شهري در اين مناطق قابل توصيه هستند.