اثربخشي مقابله‌درمانگري بر عملكرد نبض زنان داراي استرس در روابط بين‌فردي

اين مطالعه با هدف بررسي تأثير مقابله‌درمانگري بر عملكرد نبض زنان داراي استرس در روابط بين‌فردي انجام شد. روش پژوهش به‌صورت نيمه‌آزمايشي و جامعه آماري شامل كليه زنان داراي استرس در روابط بين‌فردي كه فرزند نوجوان آنها در منطقه 2 شهر قم به تحصيل اشتغال داشتند. در همين راستا توسط نمونه‌‌گيري در دسترس، 100 نفر از زنان كه فرزند نوجوان آنها در سال تحصيلي 1401-1400 در مدرسه آسيه قم مشغول به تحصيل بودند، به سؤالات پرسشنامه وقايع استرس‌زاي زندگي مك‌كابين و تامپسون، (1996) پاسخ دادند. از اين افراد 34 نفر كه بيشترين نمره از اين پرسشنامه را كسب كرده بودند، انتخاب و با گمارش تصادفي در دو گروه 17 نفري قرار گرفتند. در ادامه تعداد نبض هر دو گروه در سه مرحله اندازه‌گيري شد. ملاك‌هاي ورود به پژوهش عبارت بود از سن بين 25 تا 50 سال، تأهل و ميزان تحصيلات بين پايه دهم تا ديپلم؛ ملاك‌هاي خروج از پژوهش عبارت بود از وجود بيماري‌هاي جسمي و رواني كه مخل شركت در جلسات درماني و آموزشي باشد. گروه آزمايش در 14جلسه مقابله‌درمانگري و گروه آزمايش 14جلسه مداخله خنثي در زمينه آموزش‌هاي پزشكي و سلامت شركت كردند. يافته‌هاي سه مرحله آزمون با روش آماري MANCOVA و توسط SPSS-26 بررسي شد. يافته‌ها نشان داد كه مقابله‌درمانگري راهي مناسب براي بهبود نبض زنان داراي استرس در روابط بين‌فردي است. از همين‌رو اين روش درماني مي‌تواند راهي براي بهبود عملكرد فيزيولوژيك قلب و بخصوص نبض زنان باشد.