مقايسه‌ي خودشيفتگي مرضي و ابعاد آن در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد با افراد غيرباليني

مقدمه: خودشيفتگي مرضي سازه روانشناختي و پيچيده است كه دو بعد آسيب ‌پذيري و بزرگمنشي را دارد. بزرگمنشي خودشيفته با اختلال مصرف مواد مرتبط است اما نقش آسيب‌پذيري در اين اختلال چندان روشن نيست. هدف: هدف پژوهش حاضر مقايسه‌ي خودشيفتگي‌‌ مرضي و ابعاد آن در افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد با افراد غيرباليني بوده است.روش: طرح پژوهش تحليلي مقطعي از نوع پس رويدادي (مقايسه ‌اي) بود. جامعه‌ي آماري شامل تمامي افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد بود كه از خرداد تا دي ماه سال ۱۳۹۷ به درمانگاه اعتياد بيمارستان روزبه تهران مراجعه كرده بودند. نمونه پژوهش متشكل از ۹۳ نفر بيمار مبتلا به اختلال مصرف‌ مواد و ۹۲ نفر از جمعيت غيرباليني بود كه با روش نمونه‌گيري در دسترس وارد پژوهش شدند. هر دو گروه آزمون غربالگري مصرف تنباكو، الكل و مواد اعتياد‌آور، پرسشنامه خودشيفتگي‌ مرضي و پرسشنامه سلامت عمومي (براي غربالگري جمعيت غيرباليني) را تكميل نمودند. جهت تحليل داده‌ها از روش آماري تحليل واريانس دو راهه و يك راهه و ضريب همبستگي اسپيرمن و نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ استفاده شد.يافته‌ها: افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد به طور معناداري نمرات بالاتري در خودشيفتگي ‌مرضي و ابعاد آن در مقايسه با گروه غيرباليني داشتند (P ۰/۰۰۱). همبستگي مثبت معناداري بين متغيرهاي شدت اعتياد و ‌خودشيفتگي مرضي (P ۰/۰۰۱)، بزرگمنشي‌خودشيفته (P ۰/۰۰۱) و آسيب‌پذيري خودشيفته (P ۰/۰۰۱) مشاهده شد. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج پژوهش، اهميت شناسايي خودشيفتگي مرضي و بويژه بعد آسيب‌پذير و برنامه ريزي درماني مناسب براي آن توصيه مي ‌شود.