اثربخشي آموزش هوش هيجاني با ميانجي‌گري خودكارآمدي اجتماعي بر اضطراب اجتماعي و كمال‌گرايي دانش‌آموزان دختر

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش هوش هيجاني با ميانجي گري خودكارآمدي اجتماعي بر اضطراب اجتماعي و كمال‌گرايي دانش آموزان دختر انجام شد. اين پژوهش به روش نيمه آزمايشي صورت گرفت. جامعه آماري كليه دانش آموزان دختر پايه ششم ابتدايي شهرستان كاشان در سال تحصيلي9998 با حدود تقريبي 6000 نفر بود. از ميان 120 نفر از دانش‌آموزان يكي از مدارس دخترانه ابتدايي شهرستان كاشان كه به شكل نمونه گيري دردسترس انتخاب شده بود؛ 20 نفر كه بالاترين و 20 نفر كه پايين ترين ميزان خودكارآمدي اجتماعي را داشتند، انتخاب شد و در نهايت با گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. آزمودني‌هاي گروه آزمايش به مدت 8 جلسه (2 ساعته) تحت آموزش هوش هيجاني بر مبناي نظريه هوش هيجاني گلمن (1995) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوري داده ها نيز پرسشنامه هاي اضطراب اجتماعي (كانور، 2000)، كمال‌گرايي (هيل و همكاران، 2004) و خودكارآمدي اجتماعي (كنلي، 1989) بود. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس چند متغيره نشان داد كه آموزش هوش هيجاني باعث كاهش اضطراب اجتماعي و كمال‌گرايي سازش نيافته و افزايش كمال‌گرايي سازش يافته در دانش آموزان مي شود. همچنين نتايج نشان داد خودكارآمدي اجتماعي در تأثير آموزش هوش هيجاني بر اضطراب اجتماعي و كمال‌گرايي سازش يافته نقش ميانجي‌گري دارد (P 0/05). ولي در تأثير آموزش هوش هيجاني بر كمال‌گرايي سازش نيافته نقش ميانجي ندارد (P 0/05). نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد با در نظر گرفتن خودكارآمدي اجتماعي مي توان از آموزش هوش هيجاني به عنوان مداخله مؤثر جهت بهبود اضطراب اجتماعي و كمال‌گرايي دانش آموزان ابتدايي استفاده كرد.