مقايسه اثربخشي مدل مبتني بر انگيزه پيشرفت و تكنيك‌هاي تنظيم هيجان بر احساس تعلق به مدرسه در دانش‌آموزان مبتلا به ناتواني‌هاي يادگيري

اختلال در يادگيري يكي از مشكلات بزرگي است كه به خاطر آن، تعداد زيادي از دانش‌ آموزان در همان سنين ابتدايي از مدرسه جدا شده و ترك تحصيل مي‌كنند. هدف پژوهش حاضر بررسي مقايسه اثربخشي مدل مبتني بر انگيزه پيشرفت و تكنيك‌هاي تنظيم هيجان بر احساس تعلق به مدرسه در دانش‌آموزان مبتلا به ناتواني‌هاي يادگيري بود. روش پژوهش حاضر، نيمه آزمايشي با طرح پيش‌ آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين تحقيق شامل كليه دانش‌آموزان ثبت‌نام شده در مركز ناتواني‌هاي يادگيري آموزش‌وپرورش شهر اردبيل در سال تحصيلي 9998 بود از اين ميان تعداد 45 نفر به‌صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و پس از جايگزيني تصادفي در سه گروه آزمايشي و گروه كنترل مورد مطالعه قرار گرفتند (در هر گروه 15 نفر) انتخاب شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه‌ي احساس تعلق به مدرسه بود. فرآيند اجرا مدل مبتني بر انگيزه پيشرفت به مدت 5 جلسه و تكنيك‌هاي تنظيم هيجان 10 جلسه و هر جلسه 90 دقيقه پرداختند و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي را دريافت نكردند. نتايج با استفاده از آزمون كوواريانس تك متغيره تجزيه‌وتحليل شد. نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه بعد از كنترل اثرات پيش‌آزمون، تفاوت آماري معني‌داري بين ميانگين نمرات دو گروه آزمايش و كنترل، در نمره كل متغير احساس تعلق به مدرسه (233/16=F) وجود دارد. از لحاظ كاربردي با توجه به اثربخش بودن مدل مبتني بر انگيزه پيشرفت و تكنيك‌هاي تنظيم هيجان بر احساس تعلق به مدرسه، افزودن آموزش تنظيم هيجان و انگيزه پيشرفت در برنامه‌هاي مدارس متناسب با نيازها و سبك‌هاي يادگيري دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري، مي‌تواند تأثير بسزايي در افزايش احساس تعلق به مدرسه و ارتباط مؤثر دانش‌آموزان با معلمان داشته باشد.