اثربخشي آموزش تفكر نقاد مبتني بر مدل پاوئلالدر بر مهارت تفكر نقاد دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش تفكر نقاد مبتني بر مدل پاوئلالدر بر مهارت تفكر نقاد دانش آموزان بود. پژوهش شبه‌آزمايشي با طرح گروه گواه نامعادل همراه با مرحله پيگيري بود. جامعه آماري پژوهش، دانش آموزان دختر 15 تا 18 سال شهر تهران در سال 99-1398 بود. با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي 40 نفر از دانش آموزان پايه دهم انتخاب و در گروه هاي آزمايش و كنترل قرار گرفتند كه در نهايت، از هر گروه پنج نفر حذف شدند. بسته آموزش تفكر نقاد بر اساس مطالب تفكر نقاد الدر و پاوئل و داستان هاي بازنويسي شده مثنوي مولوي طراحي، بررسي و تأييد شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه ي تفكر نقاد كاليفرنيا فرم ب فاسيونه و فاسيونه (1997) بوده است. تجزيه‌وتحليل داده ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس نشان داد كه بين گروه هاي آزمايش و كنترل تفاوت معناداري در افزايش تفكر نقاد در مرحله پس‌آزمون و پيگيري وجود دارد ( P 0/01). بنابراين مي توان اذعان داشت  كه آموزش تفكر نقاد مبتني بر مدل پاوئلالدر منجر به ارتقاي تفكر نقاد مي شود كه اين رشد و پيشرفت سطوح تفكر نقاد، در طي زمان حفظ خواهد شد.