بررسي تاثير اجراي فرآيند مميزي باليني بر ترخيص با رضايت شخصي در بخش اورژانس بيمارستان سينا تبريز

Surveying the Effect of Clinical Audit Process on Discharge against Medical Advice from Hospital Emergency Ward in Tabriz, Iran

زمينه و هدف ترخيص با رضايت شخصي يكي از مشكلاتي است كه نظام هاي سلامت با آن درگير هستند. بيماراني كه با رضايت شخصي بيمارستان را ترك مي كنند، ممكن است در معرض خطراتي مانند تشديد بيماري وبستري مجدد باشند. اين مطالعه با هدف تعيين علل ترخيص با رضايت شخصي و انجام مداخلات مناسب جهت كاهش آن در بيمارستان موردمطالعه بود. روش كار اين مطالعه، يك مطالعه مداخله اي قبل و بعد بود. ابتدا داده هاي استخراج شده از برگه هاي ترخيص با رضايت شخصي موجود در دفتر ايمني بيمارستان آناليز شدند، سپس مداخلاتي براي كاهش ميزان ترخيص با رضايت شخصي طراحي شد و نتايج با قبل از اجراي مداخلات مقايسه گرديد. يافته ها: ترخيص با رضايت شخصي قبل از مداخله 10 درصد بود كه پس از مداخله به 8 درصد كاهش يافت. مهم ترين علل مربوط به ترخيص با رضايت شخصي به ترتيب گرفتاري هاي خانوادگي، عدم رضايت بستري و احساس بهبودي بودند. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر؛ عمده موارد ترخيص با رضايت شخصي به دليل مسايل مرتبط با بيمار بوده است، افزايش آگاهي بيماران از عوارض احتمالي ترخيص با رضايت شخصي، طرح ريزي برنامه درماني سرپايي و تعيين تكليف به موقع بيمار و برقراري ارتباط موثر مي تواند در كاهش موارد ترخيص با رضايت شخصي كمك كننده باشد.

Background & objectives: Discharge against medical advice (DAMA) is one of the problems that health systems are involved in. Patients who leave hospital against medical advice may be at risk of adverse health outcomes and readmission. The aim of this study was to determine the causes of discharge with personal consent and to perform appropriate interventions to reduce it in the hospital under study. Methods: This study was a pre- and post-interventional study. First, the data extracted from the discharge sheets were analyzed with personal consent in the hospital safety office, then interventions were designed to reduce the self-discharge rate with personal consent and the results were compared with the results with pre-intervention outcomes. Results: The rate of DAMA before the intervention was 10% which decreased to 8% after the intervention. The most important reasons for discharge against medical advice were family obstacle, lack of satisfaction to be inpatient and feeling of recovery. Conclusion: Based on the results of the present study, the majority of discharges AMA were due to patient-related issues. Increasing patients' awareness of the possible side effects of discharge with personal consent, planning an outpatient treatment program, timely assignment of the patient and establishing effective communication can be helpful in reducing the discharge AMA cases.