كليدواژه :
معرفت عملي , داده‌هاي بين زباني , بلد بودن , استنلي , ويليامسون
چكيده فارسي :
استنلي ـ ويليامسون بر پايۀ تحليل اسنادهاي Know how در زبان انگليسي يك استدلال زبان‌شناختي بسيار مناقشه‌برانگيز در دفاع از انديشه‌انگاري دربارۀ معرفت عملي اقامه كرده‌اند. در اين مقاله ابتدا اين استدلال معرفي مي‌شود. سپس يك دسته از نقدهاي وارد بر آن يعني نقدهاي مبتني‌بر داده‌هاي بين‌زباني به‌تفصيل به بحث گذاشته خواهد شد. به‌طور مشخص، داده‌هايي كه منتقدان استنلي‌ـ‌ويليامسون از شيوه‌هاي اسناد معرفت عملي در زبان‌هاي گوناگوني همچون فرانسه، لاتين، يوناني، آلماني، تركي و روسي آورده‌اند [و همچنين پاسخ‌هاي استنلي به آنها] معرفي مي‌شود. سپس شيوه‌هاي اسناد معرفت عملي در زبان فارسي به‌مثابۀ سنجه‌اي جديد براي استدلال زبان‌شناختي استنلي‌ـ‌ويليامسون تحليل مي‌شود. برپايۀ اين تحليل، مقالۀ حاضر دو دستاورد اصلي خواهد داشت: دستاورد نخست اينكه برخلاف آنچه در نگاه نخست به نظر مي‌رسد، داده‌هاي برآمده از زبان فارسي مي‌تواند مؤيد استدلال استنلي‌ـ‌ويليامسون باشد. دستاورد دوم اينكه تحليل پيشنهادي مقاله، خلأ روش‌شناختي پيشينۀ بحث حاضر را آشكار مي‌كند؛ مشخصاً اين خلأ كه اسناد معرفت عملي در زبان‌هاي گوناگون عموماً به‌نحو ايستا و هم‌زماني تحليل مي‌شود و از تحليل پويا و درزماني آنها غفلت شده است.
چكيده لاتين :
The paper is devoted to examining Stanley and Williamson’s well-known and disputed argument in favor of intellectualism about knowledge-how. In the first section, I will give an overview of the linguistic argument. The gist of the argument is that knowledge-how is a kind of knowledge-that because ascriptions of knowledge-how entail ascriptions of knowledge-that. Section 2 will focus on cross-linguistic data that Stanley and Williamson’s opponents employ to challenge their argument. In particular, I will take a look at ascriptions of practical knowledge in various languages such as French, Latin, Greek, German, Turkish, and Russian. As critics have shown, the ascriptions of practical knowledge in these languages are inconsistent with Stanley and Williamson’s syntactic and semantic analysis of ascriptions of knowledge-how in English. In section 3, I will examine Stanley and Williamson’s argument based on the ascriptions of practical knowledge in Persian. In light of this analysis, it will be clear that, despite appearances to the contrary, the data from Persian is fully consistent with Stanley and Williamson’s argument. Another conclusion which can be drawn from the analysis is the tentative suggestion that there is a methodological gap in the literature on cross-linguistic data in this debate. In particular, the debate has focused on the synchronic analysis and widely ignored the diachronic method of examination and explanation.
