فيزيكاليسم، بنيادينگي و فيزيك جديد

Physicalism, Fundamentality and Modern Physics

مطابق تعريفي ابتدايي از فيزيكاليسم، جهانْ نخست از هوياتِ مفروضِ فيزيك و دوم از هوياتي تشكيل شده است كه به‌نحوي به اين هويات مربوط‌ اند. رابطۀ مذكور ميان هويات دستۀ اول (هويات فيزيك) و هويات دستۀ دوم (هويات فيزيكي) تقارني نيست؛ چنان‌كه هويات فيزيك بر هويات فيزيكي اولويت متافيزيكي دارند يا به‌عبارتي «بنيادي‌تر» از آنها هستند. هدف پژوهش حاضر، نشان‌دادن اين موضوع است كه فيزيكاليسمِ مبتني بر اين رابطۀ يك‌سويه، كه از آن با نام «رابطۀ بنيادينگي» نام برده مي‌شود، با توجه به تصوير فيزيك جديد از جهان پذيرفتني نيست. براي رسيدن به اين هدف، به‌ويژه استدلال خواهد شد كه با توجه به دوگانگي‌ها در نظريۀ ميدان‌هاي كوانتومي، بنيادينگي رابطه‌اي نسبي است. همچنين، استدلال خواهد شد كه اگر ساختارهاي تقارني پيشنهاديِ نظريۀ كوانتوم در رابطۀ بنيادينگي وارد شود، آنگاه فيزيكاليسم نظريه‌اي نامنسجم مي‌شود. اين موارد در كنار ساير استدلال‌هاي مطرح در مقاله نشان مي‌دهند كه فيزيكاليسم به صورتي ديگر نياز دارد. در انتهاي مقاله برخي از اين صورت‌ها به ‌بحث گذاشته مي‌شوند.

Broadly speaking, physicalism says the world consists of just the two types of entities: those posited by physics and those related, in some sense, to them. This relation is not symmetric in such a way that the former class has some sort of ontological priority to the latter. This article aims to show physicalism defined in terms of this relation, which I call the “fundamentality relation”, is not tenable if the picture of the world depicted by modern physics is taken seriously. Particularly, it will be argued that the dualities involved in quantum field theory imply the fundamentality relation to be a relative notion. Physicalism also becomes incoherent when the fundamentality relation is defined on symmetry structures of quantum theory. These among other arguments show that an alternative formulation of physicalism is needed to be articulated. Toward the end of the paper, I shall discuss some of these alternatives.