نظريه تصوير و كاربرد آن در تصميم‌‌گيري فردي و سازماني

اندكي تأمل در زندگي فردي و فعاليت‌هاي سازماني نشان مي‌‌‌‌دهد كه تصميم‌‌گيري جزئي جدايي‌‌ناپذير و عنصر حياتي آن است. صاحب‌‌نظران تصميم‌‌گيري، براي تبيين چيستي، چرايي و چگونگي اين پديده مهم در سطح فردي و سازماني تلاش‌هاي زيادي كرده‌‌اند. حاصل اين تلاش‌ها، رويكردهاي توصيفي و تجويزي است كه تصميم‌‌گيري را از دو ديدگاه متفاوت تبيين مي‌‌كنند؛ يكي از نظريه‌‌‌‌هايي كه در اواسط دهه 1980م. در قالب رويكرد توصيفي، شِمايي و مبتني بر اصول طبيعي، ساير الگوها و نظريه‌‌‌‌هاي رويكرد تجويزي را به چالش كشيد، «نظريه تصوير» بود. نظريه تصوير تلاشي در جهت تبيين چگونگي تصميم‌‌گيري واقعي افراد است. نظريه تصوير، تصميم‌‌گيرنده را داراي تصويرهايي از خود، وضعيت گذشته‌‌، حال و آينده‌‌اش مي‌‌داند. نحوه شكل‌‌گيري اين تصاوير و چگونگي تغييرات آن‌ها و نيز روابط متقابل و دروني ميان اين تصاوير، پايه‌‌هاي اصلي تصميم‌‌گيري را در سطح فردي و سازماني شكل مي‌‌دهند. نظريه تصوير، تصميم‌‌گيري را حاصلِ چگونگي ساخت، تركيب، انسجام و هماهنگي ميان «تصوير از خود»، «تصوير فرافكن»، «تصوير طرح‌‌ريزي‌‌شده» و «تصوير اقدام» مي‌‌داند.