اثربخشي روايت درمانگري با تأكيد بر لحظات نوآور بر راهبردهاي نظم جويي شناختي هيجان دختران دچار خودآسيب زني بدون گرايش به خودكشي

زمينه: خودآسيب زني بدون گرايش به خودكشي، به يكي از مسائل شايع و نگران كننده در بين نوجوانان دختر تبديل شده است. يكي از مهم ترين عوامل تأثيرگذار در بروز رفتارهاي خودآسيب زني، هيجان هاي منفي هستند. پژوهش هاي انجام شده اثربخشي روش هاي محدودي را روي اختلال شخصيت مرزي بررسي كرده اند و اثربخشي روايت درمانگري بر روي دختران دچار خودآسيب زني بدون گرايش به خودكشي مورد توجه قرار نگرفته است.هدف: اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي روايت درمانگري با تأكيد بر لحظات نوآور بر راهبردهاي نظم جويي شناختي هيجان در دختران نوجوان دچار خودآسيب زني بدون گرايش به خودكشي انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و كنترل مي باشد. جامعۀ آماري پژوهش حاضر، كليۀ دانش آموزان دختر دورۀ اول و دوم متوسطۀ خودآسيب رسان بدون قصد خودكشي بودند كه از سال 1394 تا 1399 به مركز مشاورۀ دانش آموزان شهيد فهميدۀ شهرستان بناب ارجاع شده بودند. در اين پژوهش براي انتخاب نمونه، از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شد، به طوري كه 30 نفر از دانش آموزان با سابقۀ خود آسيب زني بدون قصد خودكشي كه داراي راهبردهاي تنظيم شناختي هيجاني سازش يافتۀ پايين تر و راهبردهاي تنظيم شناختي هيجاني سازش نايافتۀ بالاتر بودند انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش در معرض 8 جلسۀ روايت درماني با اقتباس از برنامۀ مداخله اي وايت و اپستون (1990) قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله اي دريافت نكرد. پس ‌از آن پس آزمون براي هر دو گروه اجرا گرديد.يافته ها: روايت درمانگري با تأكيد بر لحظات نوآور، بر بهبود راهبردهاي تنطيم شناختي هيجان تأثير معنادار داشت (0/00 p). نتيجه‌گيري: با توجه به يافتۀ پژوهش حاضر، مي توان گفت روايت درمانگري با تأكيد بر لحظات نوآور، روش مداخله اي مناسبي براي بهبود راهبردهاي نظم جويي شناختي هيجان در دختران با خودآسيب زني بدون گرايش به خودكشي است.