بررسي جايگاه اسم در زبان فارسي از ديدگاه شناختي

The Study of Place of Noun in Persian Language Based on Cognitive Approach

هدف از پژوهش حاضر بررسي جايگاه اسم در زبان فارسي از ديدگاه شناختي ذيل چارچوب نظري دستور شناختي لانگاكر (2008) است. به‌منظور نيل به اين هدف، نگارندگان 150 اسم بسيط فارسي را به‌طور تصادفي از فرهنگ بزرگ سخن (1382) انتخاب كردند. روش تحقيق پژوهش حاضر توصيفي ـ تحليلي بوده و روش گردآوري داده‌ها براساس مطالعات كتابخانه‌اي است. نگارندگان پس از بررسي و تحليل داده‌هاي جمع‌آوري‌شدۀ پژوهش، اين‌گونه نتيجه گرفته‌اند كه در زبان فارسي بحث قابل‌شمارش بودن يا غيرقابل‌شمارش بودن اسم معناي چنداني ندارد و برخلاف ديدگاه شناختي كه اسم‌هاي قابل‌شمارش و اسم‌هاي عام را دو طبقۀ اصلي اسامي مي‌داند، در زبان فارسي اسم‌هاي عام، همان اسم‌هاي قابل‌شمارش‌اند و نشانۀ جمع دريافت مي‌كنند و به همراه اسم‌هاي خاص، يك طبقه از انواع اسم‌ها را تشكيل مي‌دهند، همچنين در زبان فارسي نيز همانند ديدگاه شناختي، ضمير جانشين اسم مي‌شود.

The present research aims to investigate the place of noun in Persian language based on cognitive approach by relying on the framework of Lanckager’s cognitive grammar (2008). To achieve this goal, authors have selected 150 Persian simple nouns from Sokhan Dictionary (1382) accidentally. The method of the present research is descriptive-analytical and data collecting is based on library studies. After the study of collected data of research, authors concluded that in Persian language, the discussion on being countable or noncountable of noun doesn’t make much sense and unlike cognitive approach mass nouns are the same as countable nouns, which receive plural –s morpheme and together with proper nouns, they constitute a different class of nouns. Also in Persian language as well as cognitive approach, pronouns can replace nouns.