تحليلي بر رابطه شاخص‌هاي باروري و سالخوردگي جمعيت در ايران براساس مدلسازي ساختاري

امروزه، پديده‌ سالخوردگي جمعيت و ارتباط آن با شاخص‌هاي باروري، نيازمند سياست‌گذاري و برنامه‌ريزي‌هاي مناسب براي كاهش اين پديده است. هدف اين مطالعه، بررسي رابطه شاخص‌هاي باروري و سالخوردگي جمعيتي در ايران، براساس مدلسازي ساختاري است. روش پژوهش، توصيفي ـ تحليلي، از نوع تحقيقات كاربردي بوده و شيوه‌هاي جمع‌آوري اطلاعات اسنادي است. براي جمع‌آوري داده‌ها، از سالنامه آماري كشور و سرشمارهاي عمومي نفوس و مسكن، طي سال‌هاي 1335 الي 1395 استفاده گرديده است. يافته‌هاي پژوهش حاكي از اين است كه متغيرهاي حركات طبيعي جمعيتي (الگوهاي جمعيتي) كل كشور، طي سال‌هاي 1335ـ1395 داراي روندي نزولي و شاخص‌هاي سالمندي داراي روندي صعودي بوده است. همچنين، نتايج نشان داد، ارتباط منفي و معني‌داري بين متغير الگوهاي جمعيتي، با سالمندي در كل كشور به ميزان 0.881ـ و با مقدار t 5.114، وجود دارد. در مجموع، عوامل مربوط به الگوهاي جمعيتي كل كشور، 73.9 درصد واريانس متغير وابسته نرخ سالمندي را تبيين مي‌كنند. با توجه به وضعيت سالخوردگي جمعيت در كشور، اجراي مداخلات كارا و مؤثر در شاخص‌هاي باروري، در جهت بهبود وضعيت شاخص‌هاي سالخوردگي امري ضروري است.