تأثير مداخلات روان‌شناسي مثبت‌نگر بر تاب‌آوري، بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي پدران وابسته به مواد مخدر دانش‌آموزان

اختلال سوء مصرف مواد، يك اختلال عودكننده‌ مزمن است و پيامدهاي ناخوشايند آن از مهمترين مشكلات سلامت عمومي در جهان به شمار مي‌رود. بنابراين، اين پژوهش با هدف تعيين تأثير مداخلات روان‌شناسي مثبت‌نگر بر تاب‌آوري، بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي در پدران وابسته به مواد مخدر دانش آموزان انجام گرفت. اين مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه‌ آماري مطالعه‌ حاضر پدران وابسته به مواد مخدر مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد قرچك در سال ۱۳۹۵ بودند. از ميان آن‌ها ۳۰ نفر با روش نمونه‌گيري داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه ۱۵ نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش ۱۵ جلسه‌ ۹۰ دقيقه‌اي با روش مداخلات روان‌شناسي مثبت‌نگر آموزش ديدند و گروه كنترل در فهرست انتظار قرار گرفتند. هر دو گروه پرسشنامه‌ تاب‌آوري كانر و ديويدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه‌ بهزيستي ريف (۱۹۸۹) و پرسشنامه‌ شادكامي آرگايل و لو (۱۹۹۰) را به عنوان پيش‌آزمون و پس‌آزمون تكميل كردند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار اس.پي.اس.اس و به روش كوواريانس تحليل شد. يافته ها نشان داد ميان گروه آموزش مداخلات روان‌شناسي مثبت‌نگر و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود دارد. به عبارت ديگر، آموزش مداخلات روان‌شناسي مثبت‌نگر باعث افزايش معنادار تاب‌آوري، بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي شده بود (0.05 P). بنابراين، روان‌شناسان مي‌توانند براي افزايش تاب‌آوري، بهزيستي روان‌شناختي و شادكامي در افراد وابسته به مواد از اين روش استفاده كنند.