مدل‌يابي ساختاري سرمايه اجتماعي دانشگاه و تمايل كارمندان به مشاركت با نقش واسطه‌اي آمادگي آن‌ها براي تغيير در دانشگاه شيراز

هدف كلي از اين پژوهش مدل‌يابي رابطه ساختاري سرمايه اجتماعي دانشگاه و تمايل كارمندان به مشاركت با نقش واسطه‏اي آمادگي آن‌ها براي تغيير در دانشگاه شيراز بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه كارمندان دانشگاه شيراز (990 نفر) بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي ساده 339 نفر به عنوان نمونه پژوهش به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه سرمايه اجتماعي، آمادگي براي تغيير، و تمايل به مشاركت بود كه پس از محاسبه روايي و پايايي با استفاده از روش تحليل گويه و آلفاي كرونباخ توزيع و گردآوري شد. داده‏هاي پژوهش به كمك نرم‌افزار Spss و Amoos و با استفاده از روش‏هاي آماري تي‏تست تك‌نمونه‏اي و رگرسيون چندمتغيره تحليل مورد تحليل قرار گرفت. يافته‌هاي پژوهش نشان داد وضعيت سرمايه اجتماعي از ميانگين معيار بيشتر است. درحالي‌كه آمادگي شناختي كارمندان از ميانگين معيار كمتر بود، مابقي ابعاد و آمادگي كلي كارمندان از ميانگين معيار بيشتر بود. ميانگين تمايل كارمندان به مشاركت نيز از ميانگين معيار بيشتر بود. مدل معادله ساختاري نشان داد سرمايه اجتماعي دانشگاه و آمادگي كارمندان براي تغيير به طور مستقيم پيش‏بيني‏كننده معنادار تمايل كارمندان به مشاركت است. به‌علاوه، يافته‌ها مبين آن است كه سرمايه اجتماعي با نقش واسطه‏‏گري آمادگي كارمندان براي تغيير از قدرت بالاتري براي پيش‏بيني تمايل آن‌ها به مشاركت برخوردار است.