تاثيركوتاهي عضله ايليوسواس بر فعاليت عضلات سينرژيست اكستنشن مفصل ران حين راه رفتن

زمينه: كوتاهي فلكسورهاي هيپ از عوامل خطر اصلي بروز اختلالات نوروماسكولار اندام تحتاني است كه نه تنها باعث تغيير الگوهاي حركتي شده بلكه احتمالا منجر به تغيير در ويژگي هاي نوروماسكولار ساير عضلات شود. بنابراين مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير كوتاهي عضله ايليوسواس بر فعاليت الكتريكي عضلات سنيرژيست اكستنشن مفصل ران حين الگوي عملكردي راه رفتن انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه مورد شاهدي پانزده نوجوان با سن 1114 سال با كوتاهي عضله ايليوسواس و پانزده نوجوان سالم بر اساس معيارهاي همتاسازي قد، وزن، شاخص توده بدني، پاي برتر و سابقه فعاليت ورزشي به صورت داوطلبانه در پژوهش شركت كردند. فعاليت الكتروميوگرافي سطحي عضلات دوسرراني، گلوتئوس ماكزيموس و اداكتور مگنوس طي سه مرحله فاز استقرار راه رفتن شامل تماس پاشنه، مرحله مياني و مرحله انتهايي كه با فوت سوييچ مشخص شده بود ثبت شد. يافته ها: نتايج نشان داد فعاليت الكتريكي عضله دوسر راني در مرحله مياني (p=.002) و مرحله انتهايي فاز استقرار راه رفتن (p=.001) فعاليت الكتريكي عضله اداكتورمگنوس در مرحله انتهايي (p=.001) و مرحله مياني فاز استقرار راه رفتن (p=.04) و فعاليت الكتريكي عضله گلوتئوس ماكزيموس در مرحله انتهايي فاز استقرار راه رفتن (p=.001) در افراد با كوتاهي عضله ايليوسواس بيشتر از همتايان سالم بود. نتيجه گيري: افراد با كوتاهي ايليوسواس با افزايش فعاليت الكتريكي عضله دوسرراني، اداكتور مگنوس و گلوتئوس ماكزيموس در فاز استقرار راه رفتن نسبت به همتايان سالم مواجه هستند و اين تغيير استراتژي نوروماسكولار در اندام تحتاني كه حاصل كوتاهي عضله ايليوسواس هست بايستي مد نظر قرار گيرد.