اثر راه رفتن روي شن بر هم انقباضي عضلات اندام تحتاني افراد داراي Overpronated foot

زمينه: پرونيشن پا به عنوان يك حركت تركيبي بيان شده است كه در زنجيره حركتي باز شامل اورژن، آبداكشن و دورسي فلكشن مچ پا است. وجود Overpronated foot مناسب نيست، به اين دليل كه مي تواند منجر به آسيب هاي مختلفي در اندام تحتاني گردد. هدف از پژوهش حاضر، اثر راه رفتن روي شن بر هم انقباضي عضلات اندام تحتاني افراد داراي Overpronated foot بود. روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي و آزمايشگاهي بود. نمونه هاي آماري پژوهش حاضر شامل 30 فرد سالم و 30 فرد با Overpronated foot بودند كه داوطلب شركت در اين مطالعه شدند. از دستگاه الكترومايوگرافي 8 كاناله و با الكترود سطحي فعاليت عضلات طي راه رفتن روي شن ثبت شد. از آزمون آناليز واريانس دوسويه جهت تحليل آماري در سطح معني داري P lt;0/05 استفاده شد. يافته ها: يافته ها كاهش معني داري را در directed cocontraction مچ پا (P lt;0/001) در فاز جداشدن پنجه پا طي راه رفتن روي شن نسبت به سطح زمين در دو گروه نشان داد. ساير مولفه هاي هم انقباضي مچ پا هيچگونه اختلاف معني داري را طي فاز هاي راه رفتن روي شن نشان نداد (P lt;0/05). نتيجه گيري: با توجه به ميزان هم انقباضي عضلات مفصل مچ پا در مراحل مختلف استانس و مقايسه آن بين دو گروه، افراد Overpronated foot طي راه رفتن روي شن كاهش معني داري را در directed cocontraction مچ پا نشان دادند. با توجه به اينكه عضلات ساق افراد دچار Overpronated foot ميزان هم انقباضي بيشتري از خود نشان مي دهند اين كاهش directed cocontraction مچ پا طي راه رفتن روي شن نشان از اثر مثبت شن است. البته مطالعات بيشتري لازم است تا مكانيسم اثر دقيق راه رفتن روي شن ارزيابي شود.