اثر پاروكستين بر بيان ژن هاي TLR2 و TLR4 در سلول هاي تك هسته اي خون محيطي افراد با وضعيت رواني سالم

زمينه: پاروكستين يكي از شناخته شده ترين داروها بين داروهاي ضدافسردگي است. مطالعات اخير بر اثرات احتمالي تعديل كنندگي ايمني پاروكستين تمركز كرده اند چرا كه يافته ها نقش التهاب را در پاتوفيزيولوژي افسردگي نشان دادند. لذا در مطالعه حاضر بيان ژن هاي TLR2 و TLR4 در سلول هاي تك هسته اي خون محيطي تحت تيمار با پاروكستين سنجيده شد. روش كار: مطالعه حاضر از نوع بنيادي كاربردي است. از 5 مرد سالم (20-40 سال) خونگيري وريدي انجام گرفت و سلول هاي تك هسته اي خون محيطي (PBMC) از نمونه ها جداسازي و كشت داده شدند. پس از انكوباسيون اوليه به مدت 24 ساعت، LPS+PHA به سلول ها افزوده شد و 24 ساعت انكوبه شدند. سپس سلول ها تحت تيمار با غلظت هاي متفاوت از داروي پاروكستين در حضور يا عدم حضور مهار كننده 5HT2R و 5HT7R قرار گرفتند. بعد از انكوباسيون به مدت 48 ساعت، RNA استخراج گرديد و cDNA سنتز شد. با استفاده از تكنيك Realtime PCR، بيان ژن هاي TLR4 و TLR2 اندازه گيري شد. تحليل آماري نتايج با استفاده از نرم افزار GraphPad Prism7 انجام شد. يافته ها: بيان mRNA ژن هاي TLR2 و TLR4 به طور معنادار در پاسخ به تيمار با پاروكستين در همه غلظت ها افزايش يافت. علاوه بر اين، تيمار همزمان سلول ها با دارو و مهاركننده گيرنده سروتونيني 2 و 7 نشان داد كه اثر پاروكستين بر سلول هاي ايمني بواسطه TLR2 به سيستم سروتونيني وابسته است. در حالي كه در مورد اثر TLR4، مستقل از سروتونين است. نتيجه گيري: با توجه به اثر داروي پاروكستين در تعديل پاسخ هاي التهابي به واسطه افزايش بيان ژن هاي TLR2 و TLR4، اين دارو داراي توانايي بالقوه در درمان بيماري هاي مرتبط با نقص در اين گيرنده ها خواهد بود.