بومي گرايي رئاليستي در اقليم جنوب (مطالعۀ مورد پژوهانه: رمان «داستان يك شهر» احمد محمود)

رئاليسم به معناي واقع گرايي است و هدف از آن نمايش دنياي واقعي، عيني و بيروني و روايت و تحليل پديده ها، با نگاه علّت و معلولي از طريق بازآفريني دقيق جزئيات زندگي است كه در مفهومي خاص براي اشاره به جنبش ادبي قرن نوزدهم فرانسه و در مفهومي عام به سبكي ادبي اطلاق مي شود كه هنوز در ادبيات داستاني استمرار دارد. يكي از جلوه هاي جمالي اين مكتب، «داستان اقليمي» است كه غالباً سويه اي رئاليستي دارد و گواه آن است كه عمده ترين مواد اوّليه و شالودۀ اصلي در ساخت و بافت يك اثر ادبي به خاستگاه اقليمي نويسنده باز مي گردد. از ميان داستان نويسان ايران، احمد محمود از آن دست نويسندگاني است كه در رمان هايش با بسامد بالايي از مؤلّفه هاي رئاليستي مواجه مي شويم. او به عنوان يكي از شخصيت هاي تأثيرگذار در پيشبرد ادبيات اقليمي، اغلب رمان هاي خود به ويژه رمان «داستان يك شهر» را در جغرافيايي كاملاً بومي ذيل مكتب رئاليسم عرضه كرده است. اين پژوهش بر آن است تا با رويكردي توصيفي – تحليلي، ضمن معرّفي مباحث كاربردي در حوزة واقع گرايي، چگونگي بازتاب مؤلّفه‌هاي رئاليسم بومي در اقليم جنوب را در رمان مذكور در دو حوزۀ ساختار (فرم) و محتوا مورد كاوش و تحليل قرار دهد. يافته ها نشان مي دهد احمد محمود به واسطۀ علاقة وافر به تاريخ و ذكر واقعيات روز جامعه و نيز عشق و دلبستگي تعصّب آميز به جنوب و مظاهر اقليمي، در زمرۀ رئاليست هاي اقليم گرا جاي مي گيرد.