بررسي نشانه معناشناسي گفتماني گرماس در منتخب حكايت‌هاي حديقه‌الحقيقه سنايي

نشانه-معنا‌شناسي گفتماني، برآيند نشانه‌شناسي ساخت‌گرا و نظام روايي مطالعات معنايي است. اين ديدگاه، جريان «توليد معنا» را تابع فرآيندي مي‌داند كه عوامل نشانه-معنايي در آن دخيل اند. نشانه معناشناسي گفتمان، در قالب فرايندها و در ابعاد مختلف شناختي، حسّي ادراكي، عاطفي و زيبايي‌شناختي و... مطرح مي‌شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي نشانه معناشناسي حكايت هاي حديقه الحقيقه، با روش تحقيق كتابخانه اي و روش تجزيه و تحليل توصيفي-تحليلي به سامان رسيد. نتيجه حاصل شد كه در بررسي نظام هاي گفتماني موجود در حديقه الحقيقه، گونه هاي مختلف اين نظام ها ازجمله هوشمند و شوشي، مشاهده مي شود كه نظام هاي غالب گفتماني حديقه هم هستند. گفتمان شناختي در حكايات حديقه الحقيقه به عنوان يك گفتمان عرفاني، از جايگاه مهم تري برخوردار است و با توجه به رويكرد چنين گفتماني، فرآيند شناختي در حكايات حديقه مسير متفاوت و گاه گوناگوني را طي مي كند. در گفتمان هاي شناختي حديقه سنايي، عواملي همچون ارتباط فعل مؤثر دانستن و باور داشتن با مسألۀ شناخت مطرح مي گردد و نيز به ارتباط زاويۀ ديد با شناخت پرداخته مي شود. هم چنين به اين نتيجه رسيديم كه در برخي حكايات حديقه، توليد معنا در بستر آميختگي طرحواره اي به شناخت منجر مي شود.