تجلّي قرآن و حديث در سعادت نامۀ شيخ محمود شبستري

قرآن، نوري است از نور النوّر به پيامبر گرامي اسلام به واسطۀ جبرييل امين نازل شده است. اين كتاب آسماني چارچوب و اساس دين اسلام را تشكيل مي دهد، لذا نخستين كتاب و راهنماي اصلي مسلمين است. قرآن و حديث پيامبر و ائمۀ اطهار، فرقان و جان مايۀ فرهنگ مسلمانان بوده و در زندگي آنان راه جُسته است. آثار ادبي و هنري و عرفاني مسلمانان با استناد به قرآن و احاديث نبوي، سنديت پيدا مي كند. ادبيات و زبان فارسي نيز از آن بهره مند گرديده است. از جمله آثار ادبي و عرفاني، كتاب سعادت نامه شيخ الاسلام شيخ محمود شبستري، فقيه و عارف برجستۀ سدۀ هشتم هجري را مي توان نام برد. اين منظومه داراي سه هزار بيت و هشت باب در قالب مثنوي و در وزن خفيف حديقه الحقيقه سنائي سروده شده است كه هر باب داراي فصل ها و حكايات و تمثيلات مي باشد. اين منظومه دربارۀ معرفت ذات واجب الوجود و صفات و اسما و افعال خداوند است. اين مقاله به روش (توصيفي تحليلي) مي كوشد تا تاثير بلاغي از شگرهاي ادبي و اثرپذيري واژگاني را در بهره مندي از آيات قرآن و احاديث نشان دهد.