مقايسه برتري طرفي در كودكان با و بدون اختلال نقص‌توجه- بيش‌فعالي

مقدمه: برتري طرفي يكي از شاخص‌هاي تحول طبيعي مغز است. ارتباط بين برتري طرفي و اختلال نقص‌توجه_ بيش‌فعالي كانون توجه برخي مطالعات قرار گرفته است. مطالعه حاضر با هدف مقايسه برتري طرفي در دانش‌آموزان با و بدون اختلال نقص‌توجه_ بيش‌فعالي انجام شد. مواد و روش‌ها: جامعه آماري پژوهش از بين 130 دانش‌آموز (57 دختر و 73پسر) 6 تا 12 ساله شهر تهران، ايران انتخاب شد. و با غربالگري اوليه توسط معلم، دانش‌آموزان مشكوك انتخاب و به وسيله مقياس مشكلات رفتاري كودكان كانرز فرم والدين و فرم معلم (1999) و مصاحبه باليني براساس ملاك‌هاي ويرايش پنجم DSM، 65 نفر با اختلال نقص‌توجه بيش‌فعالي انتخاب شدند. همچنين 65 دانش‌آموز عادي از همان پايه و مدارس به صورت تصادفي در گروه كنترل قرار گرفتند. آزمودني‌ها در 4 گروه بهنجار، با نقص‌توجه، با بيش‌فعالي و با نوع تركيبي نقص‌توجه و بيش‌فعالي قرارگرفته و برتري طرفي آن‌ها با پرسشنامه‌هاي دست‌برتري ادينبورگ (1970) و چاپمن (1987)، پابرتري واترلو (1998) و چشم برتري توسط چند آزمايش بررسي شد. يافته‌ها: تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون خي دو حاكي از آن بود كه بين گروه نقص‌توجه/ بيش‌فعالي و عادي در هر سه مؤلفه دست، چشم و پا برتري، تفاوت معناداري مشاهده شد. به‌علاوه بين گروه نقص‌توجه و عادي و همچنين بين گروه بيش‌فعال و عادي در مؤلفه lrm;‌هاي دست و چشم برتري تفاوت معني‌دار مشاهده گرديد، اما در مؤلفه پا برتري اين تفاوت معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: از تحليل يافته‌هاي پژوهش مي‌توان به اين نتيجه رسيد كه بين برتري طرفي در دانش‌آموزان با اختلال نقص‌توجه_ بيش‌فعالي و همسالان عادي آن‌ها تفاوت معني‌داري وجود دارد.