كنترل شناختي در اختلال اضطراب فراگير: بررسي بازداري فعالانه و واكنشي

مقدمه: اختلال اضطراب فراگير يكي از شايع‌ترين اختلالات روانشناختي است كه ويژگي‌هاي اصلي‌اش، نمايانگر مولفه‌هاي بنيادين در طيف وسيعي از طبقات آسيب شناسي رواني است. اختلال اضطراب فراگير جنبه‌هاي ناشناخته زيادي دارد و رويكردهاي‌هاي عصب روانشناختي، نقش نقائص كنترل شناختي را در پديدايي و تداوم اين اختلال موثر دانسته‌اند. كنترل شناختي داراي سه مولفه است: جا به جايي، به‌روز‌رساني و بازداري. مطالعه حاضر بازداري را به‌عنوان يكي از وجوه كنترل شناختي در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگير بررسي كرده است. مواد و روش‌ها: با استفاده از نمونه‌گيري داوطلبانه، 80 دانشجوي دانشگاه فردوسي مشهد در اين پژوهش علي_ مقايسه‌اي شركت كردند. با انتشار اطلاعيه‌اي در سطح دانشگاه، دانشجويان بهنجار و كساني كه نشانه‌هاي اختلال اضطراب فراگير داشتند با پژوهشگران تماس برقرار كردند. بر‌اساس نمرات پرسشنامه نگراني پنسيلوانيا و مصاحبه تشخيصي ساختار يافته، شركت‌كنندگان به دو گروه مبتلا به اختلال اضطراب فراگير و بدون علائم تقسيم شدند. در ادامه نيز براي سنجش عملكرد بازداري فعالانه و واكنشي از تكليف علامت توقف استفاده شد. يافته‌ها: بين بازداري فعالانه و واكنشي همبستگي مثبت معني‌داري وجود داشت. گروه اختلال اضطراب فراگير به طور معني‌داري در بازداري فعالانه و واكنشي نمرات بالاتري نسبت به گروه بهنجار داشت. گروه مبتلا به اختلال اضطراب فراگير نسبت به گروه طبيعي، تعداد خطاهاي حذف بيشتر و خطاي ارتكاب كمتري داشتند. نتيجه‌گيري: بازداري در اختلال اضطراب فراگير نقش مهمي ايفا مي‌كند و مشكلات رفتاري مرتبط در اين جمعيت را تبيين مي‌كند. بازداري بيش از حد در اختلال اضطراب فراگير مي‌تواند به رفتارهايي مانند، خشك‌زدگي، اهمال‌كاري و پايش تهديد مرتبط باشد. بنابراين، توجه به نقائص كنترل شناختي و بازداري در مداخلات عصب شناختي اين اختلال جايگاه درماني ويژه‌اي دارد.