قدرت نشانگرهاي زيستي براي تشخيص و درمان بيماري هاي پاركينسون و آلزايمر

مقدمه: بيماري‌هاي نورودژنراتيو يا تحليل برنده عصبي، گروهي از بيماري‌هاي عصبي همراه با آسيب به نورون ناميده مي‌شوند كه در بيشتر موراد درمان موثري براي آن وجود ندارد. تشخيص به موقع و دقيق بيماري‌هاي نورودژنراتيو اهميت زيادي دارد. تشخيص نادرست يا ديرهنگام اين بيماري‌ها مي‌تواند منجر به درمان اشتباه و افزايش هزينه بيمار شود. از آنجايي كه درمان بيماري‌هاي نورودژنراتيو بايد در مراحل بدون علامت بيماري شروع شود، در سال‌هاي اخير محققين تشويق به شناسايي بيوماركرهايي براي تشخيص زودهنگام بيماري‌هاي مختلف از جمله بيماري هاي نورودژنراتيو شده‌اند. اين بيوماركرها شامل انواع ژنتيكي، مبتني بر سيالات زيستي و مبتني بر تصويربرداري هستند. جهش‌هاي ژنتيكي كه باعث يك بيماري نورودژنراتيو خاص مي‌شوند، بيوماركرهاي ژنتيكي هستند كه بيشترين كاربرد را دارند. DNA و RNA نيز با اشكال خانوادگي بيماري‌هاي نورودژنراتيو مرتبط است. بيوماركرهاي مايع مغزي نخاعي و خوني به‌طور گسترده براي بيماري‌هاي نورودژنراتيو استفاده مي‌شوند. بيوماركرهاي مبتني بر تصوير برداري پبشرفت بسياري داشته اند و به بيوماركرهاي تشخيصي اوليه كمك بسياري مي‌كنند. نتيجه‌گيري: انتخاب چند بيوماكر مناسب با هم در توسعه دارو و آزمايش‌هاي باليني براي بيماري‌هاي نورودژنراتيو به تشخيص به موقع و بررسي اثربخشي دارو در بيماري‌هاي نورودژنراتيو كمك مي‌كند. اين مقاله مروري بر انواع و كاربرد بيوماركرها در بيماري آلزايمر و بيماري پاركينسون تمركز كرده است.