تحليل تطبيقي از تفاوت‌هاي فضايي گذران اوقات فراغت در مناطق كلان‌شهر تهران نمونه موردي: منطقه 19 و 22

اوقات فراغت جزء جدايي‌ناپذير زندگي روزمره است. امروزه اوقات فراغت عرصه اجتماعي نويني است كه در آن افراد بدون دغدغه مي‌توانند ارزش‌ها و علائق خود را نمايان ساخته، قدرت و مقاومت خويش را به نمايش بگذارند و به‌عنوان نماينده‌اي از طبقه اجتماعي خود اجراي نقش كنند. ليكن در اين زمينه لازم است كه موقعيت و پايگاه اجتماعي اقتصادي افراد و ويژگي فردي آنان به‌عنوان عامل تأثيرگذار در نوع سبك زندگي و درنهايت در نوع متفاوت نحوه گذران اوقات فراغت موردبررسي قرار گيرند. لذا تحقيق حاضر نه‌تنها به بررسي عوامل مؤثر بر ميزان و نحوه گذران اوقات فراغت در مناطق موردمطالعه پرداخت، بلكه اولويت‌ها و موانع گذران اوقات فراغت را نيز در مناطق 19 و 22 موردبررسي و شناخت قرار داد تا بدين طريق در ادامه بتواند به تحليل كيفيت و سطوح دسترسي به كاربري‌هاي گذران اوقات فراغت دست يابد و ميزان برخورداري مناطق به آن‌ها را مشخص نمايد. در اين راستا از مدل‌ها، نرم‌افزارها و روش‌هاي آماري متفاوت كمي و كيفي استفاده نمود تا برتري الگو و شيوه‌هاي فضاهاي فراغتي و تفاوت‌هاي آن‌ها را در دو منطقه موردنظر با دو بافت متفاوت شهري يعني جديد و مياني مشخص نمايد. نتايج تحقيقات در بررسي رابطه بين جنس، سن، سطح تحصيلات و ميزان درآمد بر اوقات فراغت نشان داد كه ميزان گذران اوقات فراغت در هر دو منطقه در بين مردان بيشتر از زنان مي‌باشد. به ترتيب متغير تحصيلات، متغير درآمد و متغير سن در منطقه 22 و متغير درآمد، متغير تحصيلات و متغير سن در منطقه 19 داراي بيشترين ميزان تأثيرگذاري‌ها برگذران اوقات فراغت هستند. نكته ديگر رشد گذران شيوه‌هاي فردي و غيرفعال گذران اوقات فراغت در منطقه 19 به نسبت منطقه 22 به دليل سطح كمتر برخورداري از كاربري اوقات فراغت، سطح پايين دسترسي‌ها، عدم وجود بسترهاي لازم فراغتي از نوع فعاليت‌هاي فراغتي فضا محور مي‌باشد.