سنجش معيارهاي سرزندگي در مكان‌هاي تاريخي با تأكيد بر رويكرد توسعه گردشگري ميراثي مطالعه موردي: سراهاي تاريخي منطقه 12 تهران

گردشگري به‌عنوان سومين صنعت اقتصادي جهان در زمينه رونق بخشيدن به شهرها و احيا و باززنده‌سازي بافت‌هاي تاريخي شناخته‌شده است. از طرفي مداخلات كالبدي نامناسب در محدوده‌هاي ارزشمند تاريخي موجب كاهش سرزندگي و زيست پذيري آن‌ها گشته و حاصلِ چنين اقداماتي، ظهور محلاتي ناامن و ناسالم‌اند شده است. ازاين‌روي مطالعه حاضر درصدد بررسي ميزان تأثير معيارهاي سرزندگي در راستاي بهبود و ارتقاي سطح گردشگري شهري در مكان‌هاي تاريخي برآمده است. به‌منظور دست‌يابي به اين هدف، از راهبرد كمي با تكيه‌بر مطالعات كتابخانه‌اي و ميداني بهره گرفته‌شده است. اطلاعات كيفي بر پايه مطالعه منابع مكتوب پيرامون سه مفهوم سرزندگي شهري ، گردشگري شهري و مكان‌هاي تاريخي ، و اطلاعات كمي مبتني بر پيمايش ميداني (مشاهده و پرسشنامه) در محدوده مكاني تحقيق حاصل گرديده است. يافته‌هاي استنباطي SPSS در خصوص ارزيابي ميزان اثرگذاري پارامترهاي سرزندگي بر ارتقا گردشگري در سراهاي تاريخي منطقه 12 تهران حاكي از آن است كه معيارهاي (تنوع بصري، زيبايي و جذابيت بصري، تنوع كاربري) و (زيبايي و جذابيت بصري) به ترتيب از منظر 2 گروه آماري متخصصين و گردشگران، از بيشترين ميزان اثرگذاري برخوردارند. همچنين نتايج حاصل از بررسي نوع و ميزان ارتباط ميان معيارهاي سرزندگي و گردشگري در مكان‌هاي تاريخي منتخب، مبين وجود رابطه‌اي مستقيم و معنادار ميان اين دو متغير مي‌باشد. علاوه بر اين شدت اين رابطه قوي مي‌باشد، زيرا ضرايب همبستگي اسپيرمن براي هر دو شاخص بيشتر از 7/0 و نزديك به 1 مي‌باشند. رتبه‌بندي معيارهاي سرزندگي در 4 سراي تاريخي به لحاظ ميزان اهميت نشان داد كه ازنظر متخصصين، اين 4 مكان ازلحاظ زيبايي و جذابيت‌هاي بصري در يك سطح بوده وليكن از ديد گردشگران، وضعيت هر عامل در هر يك از سراهاي تاريخي با هم تفاوت دارند.