اثربخشي برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بر استرس والديني و افسردگي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك

مقدمه و هدف: بيماري ديابت فرزند براي والدين مي تواند استرس زا باشد از طرف ديگر شناسايي افسردگي در نوجوانان امري مهم تلقي مي شود. پژوهش حاضر با هدف بررسي برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي  بر استرس والديني و افسردگي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري كليه نوجوانان 1512 سال مبتلا به ديابت نوع يك مراجعه كننده به انجمن ديابت ايران و والدين آنها در سال1399 بودند. با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس و هدفمند، تعداد چهل و چهار نفر انتخاب و بطور تصادفي به دو گروه بيست و دو نفري تقسيم شدند. جهت بررسي استرس والديني،  از شاخص استرس والديني (آبيدين،1990) و جهت بررسي افسردگي نوجوانان،  از سياهه رفتاري فرزند (آخنباخ، 1991)، قبل و بعد از ارائه برنامه استفاده گرديد. برنامه طي هفده جلسه، براي گروه آزمايش اجرا شد. تجزيه وتحليل داده ها با استفاده از روش تحليل كوواريانس صورت گرفت.نتايج: بين گروه ها در پس آزمون از نظر استرس والديني (0.005 P) و از نظر افسردگي در نوجوانان (0.001 P) تفاوت معناداري وجود داشت كه نشان دهنده تاثير برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بركاهش استرس والديني و  كاهش افسردگي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك بود.نتيجه گيري: برنامه يكپارچه درمان فراتشخيصي بر كاهش استرس والديني و كاهش افسردگي در نوجوانان مبتلا به ديابت نوع يك، تأثير دارد.