تحليل دو رأي درباره زيان معنوي ناشي از نقض تعهدات قراردادي

Analysis of two Verdicts on Moral Damages Resulting from Breach of Contractual Obligations

موضوع اين نوشتار، تحليل دو رأي در زمينه ­ي مطالبه زيان معنوي است. ماجراي اين دو راي، از اين قرار است كه متعهد به انجام فيلم‌برداري از مراسم عروسي به تعهد خويش عمل نكرده و نسبت به تحويل فيلم‌هاي عروسي اقدام نمي‌كند، متعهدله نيز، اقامه دعوا كرده و خواستار جبران زيان‌هاي وارده به خويش شده است. طبيعتا، يكي از مصاديق زيان‌هاي وارده، خسارت معنوي است كه به متعهدله، به دليل نداشتن خاطره تصويري ماندگار از مراسم عروسي وارد شده است. حال، بايد ديد كه با چه شرايطي اين نوع از زيان در نظام حقوقي ايران، قابل مطالبه است. در اين مقاله، با تاكيد بر اينكه خسارت معنوي مطالبه شده، مستقيما از تقصير متعهد ناشي شده و نوعا نيز، قابل­پيش‌بيني است، بر قابليت مطالبه آن تاكيد شد. مسئله ديگر، روش جبران زيان وارده است. در اين دو راي، از دو روش براي جبران زيان معنوي استفاده شده است: يكي، الزام خوانده به «پرداخت معادل اجرت دريافتي» و ديگري، الزام وي به «پرداخت معادل هزينه‌هاي برگزاري مراسم». در اين نوشتار، با تاكيد بر اينكه قاضي بايد به روشي بينديشد كه با «اوضاع و احوال قضيه» سازگار باشد، تلاش مي‌شود درستي استفاده از روش‌هاي ياد شده بررسي شود.

The subject of this article is the analysis of two judgments in the field of claiming moral damages. The subject of these two judgments is that the obligor did not fulfill his obligation to film a wedding ceremony and did not deliver the wedding videos. The obligee has also filed a lawsuit and demanded compensation for the damages incurred by her. Naturally, one of the examples of damages is the moral damage that has been inflicted on the obligee due to not having a lasting visual record of the wedding ceremony. Now, it remains to be seen under what circumstances this type of damage can be claimed in the Iranian legal system. In this article, considering the fact that moral damages sought are directly caused by the obligor and are basically predictable, the ability to claim such damages is emphasized. Another issue is the method of compensation. In these two judgments, two methods have been used to compensate for the moral damage: one, the obligation to "pay the equivalent of the salary received" and the other, the obligation to "pay the equivalent of the costs of the wedding ceremony." In this article, emphasizing the fact that the judge should think in a way that is compatible with the "circumstances of the case", an attempt is made to examine the appropriateness of the abovementioned methods.