شناسائي عوامل موثر و ميزان تمايل به انتخاب روشهاي مختلف همسواري دوچرخه شخصي با اتوبوس، مطالعه موردي: شهر اصفهان

ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪﺳﺎزي دو ﮔﻮﻧﻪ ﺣﻤﻞوﻧﻘﻠﯽ دوﭼﺮﺧﻪﺳﻮاري و اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎي ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ درون ﺷﻬﺮي، از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﺮاﻫﻢﺳﺎزي اﻣﮑﺎن ﺣﻤﻞ دوﭼﺮﺧﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﯾﺎ روش ﻫﻤﺴﻮاري )Bike-on-Bus ( را ﻣﯽ ﺗﻮان ﯾﮑﯽ از روﯾﮑﺮدﻫﺎي ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺮاي اﺳﺘﻔﺎده ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﺤﻘﯿﻖ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺮاي ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎي ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺮ ﻣﯿﺰان ﺗﻤﺎﯾﻞ راﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮدروﻫﺎي ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ و روش ﻫﻤﺴﻮاري ﻣﻄﻠﻮﺑﺘﺮ از ﻣﻨﻈﺮ آﻧﻬﺎ اراﺋﻪ ﺷﺪهاﺳﺖ. اﻋﻤﺎل ﺑﺮﺧﯽ روشﻫﺎي دوﭼﺮﺧﻪﺳﻮاري ﺟﺪﯾﺪ، ﺑﺮرﺳﯽ ﻫﻤﺴﻮاري ﺑﻪ ﺟﺎي ﺟﺪاﺳﻮاري، اوﻟﻮﯾﺖﺑﻨﺪي ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺟﻬﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﯿﻮه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﻤﺴﻮاري و ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯿﺰان ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ روشﻫﺎ، از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮآورﯾﻬﺎي اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اوﻟﻮﯾﺖﺑﻨﺪي ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎ و روشﻫﺎي ﻫﻤﺴﻮاري ﺑﺮ اﺳﺎس ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺮاﺗﺒﯽ و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻃﻼﻋﺎت ﺣﺎﺻﻠﻪ از ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎﺋﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ روش ﻣﺼﺎﺣﺒﻪاي از ﺧﺒﺮﮔﺎن ﺣﻤﻞوﻧﻘﻞ و راﻧﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮدروﻫﺎي ﺷﺨﺼﯽ اﺻﻔﻬﺎن ﺟﻤﻊ آوري ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از دادهﻫﺎي ﺧﺒﺮﮔﺎن ﺑﺮاي ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﺎﺗﺮﯾﺲ ﻫﻨﺪﺳﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪي زوﺟﯽ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎ و از داده ﻫﺎي ﺷﻬﺮوﻧﺪان ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ زوﺟﯽ ﺑﯿﻦ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺮات ﺧﺒﺮﮔﺎن، ﻣﻌﯿﺎر زﻣﺎن ﺳﻔﺮ ﺑﺎ وزن ﻧﺴﺒﯽ 0/294، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ را در ﺗﻌﯿﯿﻦ روش ﻫﻤﺴﻮاري دارد و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎي ﻣﺠﻤﻮع ﻫﺰﯾﻨﻪﻫﺎي ﻣﺴﺎﻓﺮ و اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ از ﺳﺮﻗﺖ دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎ وزن ﻧﺴﺒﯽ 0/227 و 0/218 در رﺗﺒﻪﻫﺎي ﺑﻌﺪي ﻗﺮار دارﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺮات ﺷﻬﺮوﻧﺪان، روشﻫﺎي اﺳﺘﻔﺎده از اﺳﮑﻮﺗﺮﻫﺎي ﺑﺮﻗﯽ، ﮐﺎﺑﯿﻦﻫﺎي وﯾﮋه ﺣﻤﻞ دوﭼﺮﺧﻪ و دوﭼﺮﺧﻪﻫﺎي ﺗﺎﺷﻮ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎ وزن ﻧﺴﺒﯽ 0/197 ،0/249 و 0/190، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻄﻠﻮﺑﺘﺮﯾﻦ روشﻫﺎي ﻫﻤﺴﻮاري دوﭼﺮﺧﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.