سرمقاله: مشتاقي و مهجوري در آراي قضايي - نگاهي به عنصر استناد و استدلال در رأي قضايي

Editorial: Eagerness and Abandonment in Judicial Decisions A look at the Element of Reliance on Law and Argument in Judicial Decisions

اولين جرقه‌هاي مشروطه خواهي در ايران از صدور حكمي غيرمستند آغاز شد اشتياق ايرانيان و احتياج آنان به مستند بودن آراي قضايي ابتدا در متمم قانون اساسي مشروطه منعكس شد سپس در قانون اساسي جمهوري اسلامي در سال 57 به تصويب رسيد و در ادامه در متون قوانين مختلف و اسناد بالادستي و پايين دستي قوانين بازتاب وسيعي پيدا كرد. و هنوز هم با گذشت قريب به 120 سال يكي از چالش‌هاي جدي نظام قضايي صدور رأي موجه مستند و مستدل است. از اين‌رو نگاهي به تاريخ اين مشتاقي و مهجوري در وصول به رأي مستند، موجه و مستدل اهميت و ضرورت پيدا مي‌كند.

In Iran, the first sparks of constitutionalism began with a judgement not supported by law. Iranians' eagerness and their need for the judicial decisions supported by law was first reflected in the Amendment to the Constitution. Then it was approved in the Constitution of the Islamic Republic in 1957 and was widely reflected in the texts of various laws and high-level and low-level legal documents. an‎d still, almost 120 years later, one of the serious challenges faced by the judicial system is the rendition of justifiable, well-founded and well-argued decisions. Therefore, a look at the history of this eagerness and abandonment in achieving a well-founded, justifiable and well-argued decision is important and necessary.