بررسي نقش پيش بيني كننده تعلق پذيري به محيط باليني بر خودكارآمدي عملكرد باليني و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پرستاري رفسنجان در سال 1395

Investigating the Predictive Role of Belongingness on the Efficacy of Clinical Environment and Academic Achievement of Nursing Students of Rafsanjan in 2016

مقدمه: تعلق پذيري به محيط بالين در بهبود عملكرد دانشجويان علوم پزشكي بسيار تاثيرگذار است؛ در حالي كه در ايران كمتر به آن پرداخته شده است. يكي از دلايل آن مي تواند در دسترس نبودن منابع اصلي دانست. اين مطالعه با هدف بررسي نقش پيش بيني كننده تعلق پذيري به محيط باليني بر خودكارآمدي عملكرد باليني و پيشرفت تحصيلي دانشجويان پرستاري رفسنجان در سال 1395 انجام گرفت. روش كار: اين پژوهش مطالعه اي مقطعي از نوع توصيفي تحليلي است. نمونه پژوهش معادل حجم جامعه 110 نفر درنظر گرفته شد. پرسشنامه هاي اطلاعات دموگرافيك، تعلق پذيري و خودكارآمدي باليني در اختيار دانشجويان قراره داده شد و پس از تكميل جمع آوري شد. اطلاعات پس از جمع آوري وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 مي شود و با استفاده از شاخص هاي مركزي و پراكندگي مانند ميانگين و انحراف معيار و ضرايب همبستگي و آناليز رگرسيون تجزيه تحليل شد. يافته ها: 100نفر از دانشجويان پرستاري رفسنجان در مطالعه شركت كردند. ميانگين سني شركت كنندگان در مطالعه (2/68 ± 23/44) بوده است. 66 درصد را دختران كه 79 درصد مجرد بودند. ميانگين و انحراف معيار نمره كلي تعلق پذيري، خودكارآمدي باليني و پيشرفت تحصيلي به ترتيب ( 14/36 ± 116/85 (، (10/44 ± 69/46 (و (30/1 ± 16/23 ) بوده است. بيشترين ميانگين ابعاد تعلق مربوط به مقياس عزت نفس بود ( 6/57 ± 46/52 (و كمترين ميانگين مربوط به مقياس كارآيي (4/56 ± 30/10 (بود و علاوه بر اين نمره تعلق پذيري با نمرات پيشرفت تحصيلي (0/377) 0/089R(P) و خودكارآمدي تحصيلي (0/173) 0/137 R(P)ارتباط معناداري وجود نداشت . نتيجه گيري: اگرچه در نتايج هيچ ارتباط معنا داري بين تعلق پذيري و خودكارآمدي باليني و پيشرفت تحصيلي يافت نشد اما حس تعلق پذيري بالايي در دانشجويان پرستاري نسبت به محيط بالين وجود داشت.

Introduction: Clinical belongingness is very effective in improving the performance of medical students, while in Iran less attention is paid to it. One of the reasons for this is the lack of available resources. The aim of this study was to investigate the predictive role of belongingness on the efficacy of clinical environment and academic achievement of nursing students of Rafsanjan University of Medical Sciences in academic year 2016. Methods: This is a descriptive-analytic cross-sectional study. The sample size was 110 people. Demographic information, appropriateness and clinical self-efficacy questionnaires were provided to students and collected after completion. The data were collected by SPSS software version 18 and analyzed by using central and distribution indices such as mean and standard deviation, and correlation coefficients and regression analysis. Results: 100 nursing students of Rafsanjan University of Medical Sciences participated in the study. The mean age of the participants in the study was (23.442.68). 66% were girls, 79% were single. The mean and standard deviation of total score of attachment, clinical self-efficacy and academic achievement were (116.8814.36), (69.4610.44) (and 23.211.30) respectively. The highest mean of belongingness was related to self-esteem scale (46.526.53) and the lowest mean score was related to the efficiency scale (30.10 ± 4.56) and in addition, the correlation between belongingness and academic achievement scores R(P).377 (0.089) and academic self-efficacy R(P).137 (0.173) were not significant. Conclusion: Although there was no meaningful relationship between belongingness and clinical self-efficacy and academic achievement, there was a high sense of belongingness in nursing students toward clinical settings.