بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر كاهش استرس، اضطراب، افسردگي و افزايش خودكارآمدي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

Evaluation of the effectiveness of schema therapy on reducing stress, anxiety, depression and increasing self-efficacy in patients with multiple sclerosis

مقدمه: هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي طرحواره درماني بر كاهش اضطراب، افسردگي، استرس و افزايش خودكارآمدي بيماران مبتلا به بيماري مولتيپل اسكلروزيس بوده است. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون–پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه افراد مبتلا به بيماري MS و عضو انجمن حمايت از بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس شهر تهران بود. نمونه پژوهشي شامل 30 نفر بودند كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه استرس، اضطراب و افسردگي (21DASS-) و پرسشنامه خودكارآمدي عمومي (GSE-10)بودند. گروه آزمايش جلسات طرحواره درماني طي 12 جلسه دوساعته دريافت نمود و گروه كنترل هيچگونه مداخله درماني دريافت نكردند،سپس هر دو گروه تحت پس آزمون قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس چند متغيري و تك متغيري و تي مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج : نتايج تحليل واريانس نشان داد كه طرحواره درماني بر استرس(0/001>f =110/90 P) ، اضطراب(0/001>f =88/92 P) و افسردگي (0/001 > f =32/29 P) اثربخش بوده است و همچنين طرحواره درماني بر افزايش خودكارآمدي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس مو ثر بوده است (07 /12= t). بحث و نتيجه‌گيري: با توجه به يافته مطالعه حاضر ، درمانگران مي توانند از طرحواره درماني براي كاهش اضطراب، افسردگي، استرس و افزايش خودكار آمدي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس استفاده نمايند.

This study aimed to evaluate the effectiveness of schema therapy on reducing stress, anxiety, and depression in patients with multiple sclerosis. Method: The present study was a quasi-experimental study with pre-test, post-test design with a control group. The study population consisted of all members of the MS Society of Iran located in Tehran, and the research sample consisted of 30 members of the Association who were selected using the targeted sampling method and were randomly assigned to two experiment and control groups (15 people for each group). All 2groups were tested by (DASS-21) and (GSE-10) scale, and then the experimental group received schema therapy in 12 Two-hour sessions for 12 weeks, but the control group did not receive some training, then both groups were post-test. The research data were analyzed using multivariate and univariate analysis of variance and independent t-test. Results: The results of analysis of variance of difference scores showed that schema therapy on stress (f=110.90, P<0,001), anxiety (f= 88.92, P<0,001), and depression: (f= 32.29, P<0,001) in patients with multiple sclerosis has been effective. Schema therapy has been effective in increasing the self-efficacy of patients with multiple sclerosis (t = 12.07). Discussion and Conclusion: The findings of this study confirm the effectiveness of schema therapy in reducing stress, anxiety, and depression and increasing self-efficacy in patients with multiple sclerosis.