آسيب شناسي سياست هاي پيشگيرانه ايران در قبال مجرمان سابقه دار در مرحله پساكيفري

Pathology of Iran's preventive policies against persistent offender in the post-criminal stage

زمينه و هدف: اغلب كشورها سياست‌جنايي مشخصي را در مرحله پساكيفري در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در نظر گرفته‌‌‌‌‌‌اند. پليس به عنوان يكي از نهادهاي عدالت كيفري، طبق قانون در كنترل جرايم اين گروه از مجرمان نقش ايفا مي‌كند. در همين راستا، هدف تحقيق حاضر آسيب‌شناسي سياست‌هاي پيشگيرانه و مراقبتي در حوزه‌هاي مختلف و چالش‌هاي موجود است. روش: تحقيق ﺣﺎﺿر از نوع كيفي و ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ روش اﺟـﺮا، ﺗﻮﺻـﻴﻔﻲ-ﺗﺤﻠﻴﻠـﻲ اﺳﺖ. داده‌هاي ‌مربوط ﺑﻪ ﺷﻴﻮۀ اﺳﻨﺎدي و با واكاوي دقيق جمع‌آوري و موردتجزيه و تحليل قرار گرفته ‌است. يافته‌هاي و نتايج: سياست جنايي ايران در قبال مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار در مرحله پساكيفري به دليل خلأهاي تقنيني، تأثيرات مخرب كيفر بر زندانيان، مشكلات مديريتي، ساختاري و ماهيتي زندان‌ها، مشكلات فرهنگي مجرمان بعد از رهايي و سياست‌هاي حبس‌زدايي قوه ‌‌‌‌قضاييه و تاثير شخصيتي و ايدئولوژيك روساي قوه ‌‌‌‌قضاييه در پذيرش تئوري حبس‌زدايي و همچنين، ناكارآمدي مراكز مراقبت پس از خروج در بازاجتماعي مجرمان و فقدان ساختار منسجم براي مديريت مجرمان پس از رهايي از زندان با تعارض، انسداد و چالش جدي مواجه است. تصويب آيين‌نامه و دستورالعمل‌هاي مراقبتي در مرحله پساكيفري توسط قوه ‌‌‌‌قضاييه اگرچه مي‌توانست تا حدودي اميدواركننده و نويدبخش باشند، اما مطالعه آن‌ها نشان مي‌دهد كه اين آيين‌نامه‌ها فاقد پيش‌بيني هر گونه سازوكار مناسب براي پيشگيري از تكرار جرم توسط اين دسته از مجرمان است و ضرورت تهيه و تصويب قوانين كاربردي و برنامه‌هاي راهبردي در سياست جنايي ايران موجب ساماندهي و انسجام سياست جنايي ايران در قبال جرايم مجرمان ‌‌‌‌سابقه‌دار و پيشگيري از جرايم آنان خواهد گرديد.

Background and Aim:Most countries have a specific criminal policy in the post-criminal phase against persistent offender criminals.The police, as one of the institutions of criminal justice, play a role in controlling the crimes of this group of criminals according to the law.In this regard, the aim of the present study is the pathology of preventive and care policies in various fields and challenges. Method:this is a qualitative research and In terms of implementation method. Findings:Iran's criminal policy due to legislative gaps;Destructive effects of punishment on prisoners, managerial, structural and nature problems of prisons;The cultural problems of criminals in the post-criminal phase and the policies of deprivation of imprisonment of the judiciary and the personal and ideological influence of the heads of the judiciary in accepting the theory of deprivation of imprisonment as well as the inefficiency of post-exit care exsit in the social re-socialization of criminals and the lack of a coherent structure to manage criminals after release from prison in conflict society;Obstacles and serious challenges. Conclusion:The adoption of bylaws and care instructions in the post-criminal phase by the judiciary, although they could be somewhat promising and promising, but their study shows that these bylaws do not provide any appropriate mechanism to prevent recurrence.Crime is committed by this group of criminals and the need to prepare and approve practical laws and strategic plans in Iran's criminal policy will lead to the organization andcoherence of Iran's criminal policy towards the crimes of persistent offenders and the prevention of their crimes.