تبيين زبان‌شناختي روايت سكوت در گزيده‌اي ازآثار پوچ‌نما

براي شناسايي و درك بهتر آثار پوچ‏نما، به تبيين و درك كامل مؤلفه‏هايي ازقبيل سكوت نياز است تا مضمون و پيام نويسنده به‏درستي درك شود. واكاوي و درك مفهوم سكوت به‌جاي گفتار به غناي تفسير و نقد اين‌گونه آثار كمك شاياني مي‌كند و در درك بهتر آثار ادبي و پيام نويسنده راه‏گشاست. در اين پژوهش، تلاش شده است كاركرد گفتماني سكوت و انواع آن براساس اصول شش‌گانۀ ياكوبسن در چارچوب نظري افرات (2008) در روايت پوچ‏نمايي بررسي شود تا با مطالعۀ انواع سكوت، اهميت و ضرورت آن در به‌تصوير ‏كشيدن پوچ‏نمايي در گزيده‏اي از آثار پوچ‌نما نشان داده شود. در اين تحقيق، مؤلفان به اين موضوع پرداخته‌اند كه چگونه نويسندگان پوچ‏نما سكوت را به‏عنوان ابزاري براي نشان دادن هبوط انساني، تنهايي و انزواي افراد به‌كار مي‏گيرند و زبان را عامل نارسايي براي بيان مضمون پوچ‏گرايي مي‏نمايانند. پيكرۀ تحقيق اين تحليل عبارت است از: در انتظار گودو، آخر بازي، هواي سرد، اتاق و بوف كور. گردآوري داده‏ها به‌شيوۀ كتابخانه‏اي و روش تحقيق از نوع تحليل محتوا و توصيفي است. پژوهش نشان مي‏دهد كه سكوت برگرفته از آثار پوچ‏نما ترديد، انتظار، سركوب، انزوا، ترس، بي‏هدفي، يأس، درماندگي و ناكارآمدي زبان را كه به مقولۀ پوچي ختم مي‏شود، به‌تصوير مي‏كشد. نتيجۀ اين پژوهش دست‏ يافتن به اَشكال مختلف سكوت در سبك ادبي پوچ‏نمايي و مشخص‏ كردن خطوط فكري نويسندگان پوچ‏نما در به‌كارگيري سكوت جهت بازنمايي ناگفته‏هاي اين‌گونه آثار پست‏مدرن است كه درنتيجۀ آن خواننده موفق به خوانش متون پوشيده و غامض اين آثار مي‏شود.