نظم نوين جهاني و رويكرد ايدئولوژيكي ـ امنيتي جمهوري اسلامي ايران (طرح معماي امنيتي دفاع ـ تهاجم و قدرت نرم اين كشور در منطقه تحت نفوذ)

از پايان جنگ سرد تا امروز، ما با يك نظام بين‌الملل در حال گذار (شكل‌گيري) مواجه بوده‌ايم، منطقه خاورميانه و غرب آسيا نيز از اين قاعده مستثني نيست. منطقه‌گرايي، شيعه‌گرايي و نظامي‌گري رويكرد ايدئولوژيكي ـ امنيتي ايران به‌حساب نمي‌آيند؛ اما مي‌توانند تحت‌تأثير اين رويكرد در مقطع زماني خاصي، راهبرد سياست خارجي ايران را در راستاي تبديل‌شدن به هژمون منطقه‌اي تبيين نمايند. تلاش ايران براي افزايش نقش منطقه‌اي، بيشتر با هدف افزايش امنيت نسبي و قدرت نرم اين كشور صورت مي‌گيرد (رئاليسم تدافعي، دفاع ـ امنيت). افزايش ثروت كشورها آن‌ها را به افزايش توان نظامي و سپس روحيه ماجراجويي مي‌كشاند (رئاليسم تهاجمي، تهاجم ـ قدرت). نگارنده با روش كيفي و رويكرد توصيفي ـ تحليلي درصدد پاسخ به سؤال و اثبات فرضيه خود ازطريق داده‌هاي مورد بحث خواهد بود. سياست بين‌الملل‌گرايي تهاجمي آمريكا بعد از يازدهم سپتامبر 2001 تاكنون رويكرد ايدئولوژيكي ـ امنيتي جمهوري اسلامي را چگونه متأثر از خود ساخته است؟ بين‌الملل‌گرايي تهاجمي آمريكا در خاورميانه در سايه (ايده نظم نوين جهاني) بعد از يازدهم سپتامبر تاكنون، رويكرد ايدئولوژيكي ـ امنيتي ايران را به‌سمت قدرت نرم (منطقه‌گرايي، شيعه‌گرايي و نظامي‌گري) با چرخش از سياست دفاع ـ امنيت به‌سمت سياست تهاجم ـ قدرت و بالعكس، براساس فرصت‌هاي پيش‌آمده سوق داده است. هدف از اين پژوهش، بررسي سياست خارجي ايران در مقابل بين‌الملل‌گرايي تهاجمي ايالات متحده در بازه زماني مورد بحث مي‌باشد.