مقايسۀ اثربخشي مداخلۀ آدلري و هيجان‌مدار بر صميميت زنان داراي تعارض زناشويي: رويكردي فرهنگي

پژوهش حاضر با هدف مقايسۀ اثربخشي مداخلۀ آدلري و هيجان مدار بر صميميت زنان داراي تعارض زناشويي انجام پذيرفت. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون، با گروه كنترل همراه و با مرحلۀ پيگيري 3 ماهه بود. جامعۀ آماري را كليۀ زنان داراي تعارضات زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره و خدمات روان شناختي منطقۀ 12 شهر تهران در سال 1400 تشكيل دادند كه در مرحلۀ اول با استفاده از روش نمونه‌گيري دردسترس تعداد 60 نفر زن داراي نمرۀ بالاتر از 111 در پرسشنامۀ تعارضات زناشويي انتخاب و سپس به شيوۀ تصادفي ساده در 2 گروه آزمايش (20 نفر گروه مداخلۀ آدلري و 20 نفر گروه درمان هيجان مدار) و يك گروه كنترل (20 نفر) جاي گذاري شدند. گروه‌ آزمايش اول، در 10 جلسۀ 90 دقيقه اي مداخلۀ آدلري و گروه آزمايش دوم در 10 جلسۀ 90 دقيقه اي درمان هيجان مدار قرار گرفتند، اما گروه كنترل هيچ‌گونه مداخله‏اي دريافت نكردند. به منظور جمع آوري داده ها، از پرسشنامه هاي تعارضات زناشويي MCQ ثنايي ذاكر و همكاران (1387) و مقياس صميميت زناشويي MIS تامپسون و والكر(1983) استفاده شد. نتايج با استفاده از آزمون هاي تحليل واريانس، اندازه‏گيري مكرر و آزمون تعقيبي بن فروني نشان داد كه هر درمان مذكور در مرحلۀ پس‌آزمون و پيگيري نسبت به گروه كنترل، اثربخشي معناداري بر افزايش صميميت داشته است (0.05 P). افزون بر اين، براساس آزمون تعقيبي بن فروني، درمان هيجان مدار اثربخشي بيشتري بر افزايش صميميت زناشويي دارد(0.05 P).